Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2007

ΕΧΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΗΣ..ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΗΣ ΓΥΝΑΙΚΟΣ

Άρχισε να ξετυλίγεται το σκηνικό....

"έτοιμη για έναν «έντιμο συμβιβασμό» επί κοινά αποδεκτής σύνθετης ονομασίας, αλλά και αποφασισμένη να χρησιμοποιήσει το όπλο του βέτο στο ΝΑΤΟ, εάν τα Σκόπια επιμείνουν στην αδιάλλακτη στάση τους.'' διαβάζω.

''Το 68,2% των πολιτών δηλώνουν ότι δεν θα συμφωνούσαν σε μια τέτοιου τύπου σύνθετη ονομασία....στη Βόρεια Ελλάδα η αντίθεση στο ενδεχόμενο μιας σύνθετης ονομασίας που να περιέχει τη λέξη Μακεδονία είναι εντονότερη: 73,4% έναντι 66% στην υπόλοιπη χώρα.'' ξαναδιαβάζω

Ο βουλευτής Κώστας Γκιουλέκας δηλώνει στον Flash:

«Εάν είναι μία λέξη, η οποία περιλαμβάνει τον όρο «Μακεδονία» με ένα πολύ σαφές διακριτικό, το «Σλαβομακεδονία» και να υποδηλώνει τη σλαβική καταγωγή των Σκοπιανών, αυτό είναι ένα άλλο θέμα προς συζήτηση. Αν είναι δύο λέξεις που μπορεί η μία να φύγει στην πορεία και να μείνει σκέτο το «Μακεδονία», αυτό καταλαβαίνετε ότι θίγει ευθέως τα δικά μας συμφέροντα»...

Μακριά από τη δημοσιότητα η Ντόρα μάζεψε τους 40 περίπου βουλευτές που ''ανακατεύονται'' σε επιτροπές και φόρα της αρμοδιότητάς της και άρχισε το ψηστίρι...

''Η ώρα της επίλυσης του Σκοπιανού είναι τώρα''

''Μίλησε ευθέως για σύνθετη ονομασία, αλλά απέφυγε να αναφέρει συγκεκριμένα ονόματα"

''επεσήμανε ότι το «Σλαβομακεδονία» θα δημιουργήσει προβλήματα συνοχής στο γειτονικό κρατίδιο, καθώς υπάρχει έντονο το αλβανικό στοιχείο, ενώ για το «Republica Macedonija - Skopjie» είπε πως δεν το θέλουν οι Σκοπιανοί."

"Δήλωσε πως το βέτο είναι «όπλο», αλλά όχι αυτοσκοπός για τη χώρα μας. "

"Ζήτησε από όλους τους βουλευτές να προβάλουν τη θέση της χώρας μας στους διεθνείς οργανισμούς."

Όταν προς το τέλος της σύσκεψης, πήγε να ρωτήσει ο Βουλευτής Φωτιάδης...

'' τι θα πω στη θεία μου, στην ανηψιά μου, αν γίνει νέο συλλαλητήριο ''.......(1)

η Ντόρα την έκανε για τη συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής, χωρίς να απαντήσει.....

ΟΧΙ ΘΑ ΕΣΚΑΓΕ ...!!

Για να δούμε τώρα οι βουλευτές της ΝΔ, της Βορείου Ελλάδος:


ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΩΤ. ΦΩΛΙΑΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΓΡΕΒΕΝΩΝ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ (ΒΙΒΙΑΝ) ΒΑΣ. ΜΠΟΥΖΑΛΗ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Δ. ΚΑΣΑΠΙΔΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ
ΝΙΚΟΛΑΟΣ Γ. ΤΣΙΑΡΤΣΙΩΝΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ
ΜΙΧΑΗΛ Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ
ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Λ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΠΙΕΡΙΑΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΟΔΗΜΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΠΙΕΡΙΑΣ
ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΕΥΑΓ. ΚΑΡΠΟΥΖΑΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΠΙΕΡΙΑΣ
ΜΙΧΑΗΛ Γ. ΧΑΛΚΙΔΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΗΜΑΘΙΑΣ
ΗΛΙΑΣ ΧΡ. ΦΩΤΙΑΔΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΗΜΑΘΙΑΣ
ΛΑΖΑΡΟΣ ΤΣΑΒΔΑΡΙΔΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΗΜΑΘΙΑΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΘ. ΚΑΡΑΣΜΑΝΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΠΕΛΛΑΣ
ΙΟΡΔΑΝΗΣ (ΔΑΝΗΣ) ΣΥΜ. ΤΖΑΜΤΖΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΠΕΛΛΑΣ
ΠΑΡΘΕΝΑ ΑΧ. ΦΟΥΝΤΟΥΚΙΔΟΥ- ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΠΕΛΛΑΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Β. ΚΙΛΤΙΔΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΚΙΛΚΙΣ
ΣΑΒΒΑΣ ΚΥΡ. ΤΣΙΤΟΥΡΙΔΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΚΙΛΚΙΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΛ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Α'
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΓΚΙΟΥΛΕΚΑΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Α' ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΙΩΑΝΝΗΣ Δ. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Α' ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΗΜ. ΟΡΦΑΝΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Α' ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΕΛΕΝΗ Δ. ΡΑΠΤΗ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Α' ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΣΤΑΥΡΟΣ ΑΘ. ΚΑΛΑΦΑΤΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Α' ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ - ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΖΙΤΖΙΚΩΣΤΑΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Α' ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΘΕΟΔΩΡΟΣ Γ. ΚΑΡΑΟΓΛΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Β' ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΡ. ΣΑΛΑΓΚΟΥΔΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Β' ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΑΔΑΜ ΠΑΝ. ΡΕΓΚΟΥΖΑΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Β' ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Κ. ΒΑΓΙΩΝΑΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ
ΑΘΗΝΑΙΟΣ Δ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ
ΑΧΙΛΛΕΑΣ Γ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΣΕΡΡΩΝ
ΜΑΡΙΑ ΧΡ. ΚΟΛΛΙΑ- ΤΣΑΡΟΥΧΑ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΣΕΡΡΩΝ
ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΧΡ. ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΣΕΡΡΩΝ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΚΑΡΙΠΙΔΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΣΕΡΡΩΝ
ΣΤΑΥΡΟΣ ΑΠ. ΔΑΪΛΑΚΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ
ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ Γ. ΤΖΙΜΑΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Κ. ΚΑΛΑΝΤΖΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Β. ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΥΣΤΡ. ΚΟΝΤΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΞΑΝΘΗΣ
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΣΤ. ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΡΟΔΟΠΗΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΧΡ. ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΕΒΡΟΥ
ΚΥΡΙΑΚΟΣ (ΑΚΗΣ) ΓΕΡΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΕΒΡΟΥ
ΣΤΑΥΡΟΣ Δ. ΚΕΛΕΤΣΗΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΕΒΡΟΥ

Τους μετρήσατε;
43, μαζί με τον Πρωθυπουργό, 42 δηλαδή.


..... τι θα κάνουν όταν - και επισήμως - τα Σκόπια θα τα φωνάζουμε ''ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ'' ;


(1) Από τον ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ, 26-10-2007, Ανδρέας Καψάμπελης, ''Μας έχουν βαρεθεί οι ξένοι''

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007

Alors, c’est la guerre



1940-2007, εξήντα επτά χρόνια μετά……



Μέρες που έρχονται, δε μπορεί κανείς να μη σκεφτεί τούτη την ταλαίπωρη χώρα, που ταλανίζεται από τις παλινδρομήσεις – χρόνια τώρα - όλων όσων θέλουν και προσπαθούν ασταμάτητα, να αποδημήσουν, ότι έχει πετύχει αυτός ο τόπος …

Να ισοπεδώσουν ότι υψηλό και ότι μεγάλο έχει γίνει από τον κάματο της ελληνικής φυλής, να στρογγυλοποιήσουν συνειδήσεις, να παραχαράξουν ιστορία και γεγονότα, να χαλκεύσουν πρόσωπα και ιστορικές περιόδους, κατορθώματα και ηρωισμούς.

Γράφει ο Άγγελος Τερζάκης, στον πρόλογό του βιβλίου του ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΟΠΟΙΪΑ 1940-1941

« Δεν ξέρω αν μπόρεσα να το δώσω (ένα βιβλίο προσιτό στον μέσο αναγνώστη..). Πρέπει να πω ότι θέλησα να προλάβω προτού αποχωρήσει από τη ζωή η γενιά των μαχητών και χαθεί έτσι ανεπανόρθωτα η άχνα των ανθρώπων που έκαμαν την Ιστορία. Γιατί την Ιστορία τη συνθέτουν πάντοτε δύο στοιχεία, που ο χρόνος τα αποχωρίζει, μια σειρά γεγονότα κι’ ένα άρωμα εποχής. Το πρώτο, τα γεγονότα, μπορείς να τα αποκαταστήσεις ακόμα κι’ ύστερα από αιώνες. Το δεύτερο όχι, χάνεται πετάει μαζί με τη στιγμή….»
Εδώ που έχουμε φθάσει σήμερα όμως, ακόμα και τα γεγονότα, προσπαθούν ορισμένοι αργυρώνητοι παγκοσμιοποιημένοι πατερούληδες, βολεμένοι στα έδρανα των κοινοβουλίων, (εσωτερικού-εξωτερικού), ίσως οι πλουσιότεροι βουλευτές (ή μάλλον βολευτές;), να τα ξεθωριάσουν, να τα διαστρεβλώσουν, με εμπάθεια και ανιστόρητες κραυγές πληρωμένοι από ιδρύματα ‘’υπεράνω υποψίας’’…..

Alors, c’est la guerre. Ώστε λοιπόν, πόλεμος.
Απαντούσε ο Δικτάτορας Ι. Μεταξάς, στον Ιταλό πρεσβευτή Γκράτσι, στις τρεις, τρεις παρά κάτι, ξημερώνοντας 28 Οκτωβρίου 1940…..

Vous étes les plus forts. Έχετε τη δύναμη με το μέρος σας,

έλεγε ο Δικτάτορας στον Γκράτσι όταν ο τελευταίος έφευγε από τη διώροφη βίλα του Ι. Μεταξά, γωνία Κεφαλληνίας και Δαγκλή στην Κηφισιά.

Αργότερα, στα απομνημονεύματά του, ο Γκράτσι, ντροπιασμένος αλλά καθυστερημένα, θα γράψει για τη στιγμή αυτή:

« …ο ηλικιωμένος αυτός άνθρωπος που στεκόταν εκεί μπροστά και το Έθνος του, είχανε προτιμήσει στην υπέρτατη εκείνη στιγμή, την οδό της θυσίας παρά την ατίμωση…»
Alors, c’est la guerre. Ώστε λοιπόν, πόλεμος…..
Η ευθύνη και η μετέπειτα δόξα για το ΟΧΙ ανήκουν στον ίδιο τον Ι. Μεταξά, είτε μας αρέσει είτε όχι. Και το λέω γιατί ναι δέχομαι την απαρέσκεια πολλών (και εγώ μαζί) για την δικτατορία.

Ο ελληνικός λαός, αναμφισβήτητα ήταν έτοιμος να δεχθεί αυτή του την απόφαση και μπορώ να πω ότι η στιγμή του ΟΧΙ να ήταν από τις λίγες στιγμές που βρέθηκε Μεταξάς και Λαός σε σύμπνοια .

Η Ιστορία (ειρωνεία ή δικαίωση δεν ξέρω), έφερε έτσι τα πράγματα, ώστε να αποκτήσει ο Ι. Μεταξάς, στο τέλος της ζωής του την μεγαλύτερη και πιο αξιοζήλευτη υστεροφημία.

Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, στο βιβλίο του ‘’Τα χρόνια του μεγάλου πολέμου’’, ενώ είχε κάθε λόγο να μην είναι ευχαριστημένος από τον Ι. Μεταξά, γράφει γι’ αυτόν:

« Πρέπει να είμεθα χωρίς άλλο, ευγώνομες εις τον Ιωάννην Μεταξά, διότι είπε ολομόναχος στο σκοτάδι της νύκτας, το μέγα ΟΧΙ. Λέγουν όσοι αντικρίζουν με εμπάθειαν και αυτά τα ανάγλυφα γεγονότα της ιστορίας ότι το ΟΧΙ δεν το είπεν ο Μεταξάς, ότι το είπεν ο ελληνικός λαός. Ναι το είπεν ο ελληνικος λαός, αλλά αφού το είχε ειπεί ο Μεταξάς..»
Ο Σ. Μ. Γουντχάουζ, σχολιάζοντας την μεταθανάτια φήμη του Ι. Μεταξά, γράφει:

«Κανένας δικτάτορας δεν ήταν ποτέ τόσο τυχερός κατά την ώρα του θανάτου του, όσο αυτός».
Αλήθεια αν μετά το πόλεμο και την κατοχή δεν ακολουθούσε ο Εμφύλιος πόλεμος, αν όλα εξελισσόταν κάπως περισσότερο ομαλά από όπως εξελίχθησαν, σήμερα, το να μιλά κανείς για την ιστορία της Ελλάδος και τα πρόσωπα που διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στις διάφορες φάσεις της, θα ήταν ένα οφειλόμενο μνημόσυνο για αυτά και όχι αφορμή για αφορισμούς και ετικέτες…….

Αλλά δυστυχώς οι ετικέτες και οι μετριότητες είναι αυτά που κυβερνούν αυτόν τον τόπο….
Είναι η αγωνία του κομμουνιστή του Εμφυλίου που θέλει με κάθε θυσία να δικαιώσει το προδομένο από το ίδιο του το κόμμα, αντάρτικό του.....

Είναι η απορία της παρωχημένης αριστεράς, όπως αυτή εκφράζεται σήμερα από την Αλέκα - τι και πως να το πει - όταν ‘’αντιπροσωπεύει’’ στην Ελλάδα, ένα ‘’εργοστάσιο’’ που έχει κλείσει εδώ και χρόνια…..
Είναι η συνασπισμένη αριστερά του Αλέκου που δεν θα διστάσει να συμμαχήσει ακόμη και με το ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ, προκειμένου να αυξήσει τα μηδαμινά του ποσοστά…

Είναι ο άκρατος λαϊκισμός του Ανδρέα Παπανδρέου, να χωνεύσει, μέσα στα σαγόνια του ΠΑΣΟΚ, την ΟΛΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, αλλά και η αδυναμία των κλώνων του να βρουν κάποιον δρόμο να συνεχίσουν αυτόν τον λαϊκισμό…..

Είναι η ατολμία και η ραθυμία του Κώστα του ‘’μεσαίου χώρου’’ και των ‘’κεντρο-δεξιών’’ του παλινδρομήσεων, για να μη χάσει ούτε μισό σταυρουδάκι από τον άλλον, τον ‘’χέρι-χέρι με τον ….’’……

Είναι οι στρογγυλεμένοι και παγκοσμιοποιημένοι σημερινοί ''ταγοί'' μας που κρύβονται γιατί δεν έχουν το ανάστημα των προγόνων τους.....


Όλοι τους μαλώνουν για τον επιούσιο και για τη πάρτη τους, στο όνομα του ‘’λαού’’…
Όλοι τους φοβούνται μια δράκα προοδευτικάριων που έχουν βάλει ένα σκοπό, να ''απαλλοτριώσουν'' τις νέες γενιές από ''φασιστικά'' και ''μεταξικά'' κατάλοιπα, για να μπορούν μετά να πλασάρουν τις θεωρίες περί ανεξιθρησκειας, νέου-ουμανισμού, αντιρατσισμού και make love not war......
Δεν συζητά καμμία πουτάνα, με επίσημα χείλη και επίσημες θέσεις ότι ναι ρε μορμολύκια, οι παρελάσεις γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται, γιατί φοβούνται το σταυρουλάκι που θα χάσουν, και το κράξιμο της μειοψηφίας περί δήθεν ''νοσταλγών'' και ''εθνικιστών''.....

Όλοι τους περιμένουν πως και πώς να τελειώσουν βιολογικά, όσοι ακόμα θυμούνται και μπορούν να μιλούν……

Όλοι τους ΣΚΥΛΕΥΟΥΝ και ΠΡΟΣΒΑΛΛΟΥΝ τους ΝΕΚΡΟΥ ΜΑΣ…
Τους 7976 Έλληνες μαχητές που έπεσαν στα βουνά της Βορείου Ηπείρου και της νότιας Αλβανίας, και που για 57 από αυτούς μόνο, έχουμε επώνυμους τάφους στο χωριό Βουλιαράτες του Αργυροκάστρου.

Τους 2725 Έλληνες μαχητές (από τους 7976), των οποίων έχουν εντοπισθεί ομαδικοί τάφοι ή βρίσκονται σε οστεοφυλάκια.

Τους 5.725 Έλληνες μαχητές για τους οποίους, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο. Τα οστά τους είναι διασκορπισμένα στα πεδία των μαχών.

Στη Πρεμετή υπάρχουν ομαδικοί τάφοι 1.400 Ελλήνων.

Στην Κλεισούρα, μέσα στην εκκλησία φυλάσσονται 283 κιβώτια με οστά και άλλα προσωπικά αντικείμενα, παραμάνες, επωμίδες, κουμπιά από στολές.

Στον γυναικωνίτη της εκκλησίας στο Δέλβινο υπάρχουν 28 οστεοφυλάκια………

Άγνωστα και άκλαυτα παραμένουν όλα εκείνα τα, ανώνυμα παιδιά και νέοι που έτρεξαν από παντού, για μια ακόμη φορά, να υπερασπιστούν, το ΔΙΚΑΙΟ, ανεξαρτήτως φρονημάτων και πολιτικών πεποιθήσεων, προέλευσης και καταγωγής.
Ας βγάλουμε τα δικά μας, για σήμερα, συμπεράσματα, μέσα από την κατάσταση αυτή που επικρατεί, στον πολιτικό κόσμο, την κοινωνία, την νεολαία και ας τους θυμόμαστε, έστω, μια φορά τον χρόνο.

Δικαιώνεται (για μια ακόμη φορά), ο Ελύτης, όταν γράφει :


« Την οργή των νεκρών να φοβάστε
Και των βράχων τα αγάλματα »




ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2007

ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΚΑΟΥΔΗΣ


(Ένας αητός της Κρήτης στα Κορέστια)



Έχω πολύ καιρό να σημειώσω κάτι για το λεγόμενο ''σκοπιανό''. Συνηδειτά, γιατί έχω καταλήξει ότι το θέμα της ονομασίας του κρατιδίου των Σκοπίων, για μας (εννοώ του έλληνες) είναι τελειωμένη υπόθεση και όσους λαρυγισμούς κι' αν μπορέσει να βγάλει ο Κώστας, "Μακεδονία" θα τα φωνάζουμε από το 2008 και μετά και θα πούμε κι' ένα τραγούδι.
Είπα όμως μέρες που είναι - και που έρχονται – να θυμηθώ (ως είδος μνημόσυνου) έναν από τους πολλούς Κρητικούς ντελικανήδες – μαζί με τους Μανιάτες, τους νησιώτες και πολλούς ‘’παλιοελλαδίτες’’ – που έχυσαν το αίμα τους για την Μακεδονία στη διάρκεια του ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ (1903-1908).
Γι΄αυτά τα χώματα που έπεσε πολύ λεπίδι και από τις δύο πλευρές με ένα και μοναδικό σκοπό, να μην μας πάρουν τη γή που δικαιούμασταν βρε αδελφέ μου.

Μέρες που είναι…
μια που στις 14-Οκτωβρίου γιορτάσθηκε πανελλήνια ο Μακεδονικός Αγώνας.

Μέρες που έρχονται….
μια που το εθνικό μας θέμα, αυτό της ονομασίας της FYROM, είναι πλέον μια χαμένη υπόθεση, προς δόξα και τιμή όλων μας……….

Ο Ευθύμιος Καούδης του Γεωργίου, γεννήθηκε στα 1866 (για άλλους στα 1872), στο χωριό Καλλικράτης των Σφακίων της Κρήτης και πέθανε στα 1956 στη Θεσσαλονίκη.
Στα 1903 (ίσως και στα 1900), έφυγε από το χωριό του, για την Αθήνα, γιατί φοβόταν τη σύλληψή του - ή την βεντέτα - γιατί σκότωσε τον Βουϊδά, αρχηγό ληστρικής συμμορίας της περιοχής των Σφακίων.

Στην Αθήνα εργαζόταν σαν κτίστης και σύχναζε στο καφενείο του Μαραβελάκη σε ένα στενό της οδού Σταδίου, κοντά στο κτίριο της Βουλής (σημερινό ιστορικό Μουσείο), όπου σύχναζαν αρκετά μέλη της κρητικής παροικίας των Αθηνών. Σ’ αυτό το καφενείο τον προσέγγισαν οι Ανθυπολοχαγοί Γεώργιος Τσόντος και Παύλος Μελάς, στις αρχές του 1903, για να τον στρατολογήσουν για τα την υπόθεση της αλύτρωτης Μακεδονίας.

Όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει και από τη φωτογραφία του, αλλά και σύμφωνα με τη περιγραφή που δίνει ο συναγωνιστής του Κώστας Κλειδής,


« δεν ήταν κοντός ούτε ψηλός. Λίγο μαυριδερός, στραβοκάνης, όλο νεύρο, φαινόταν αμέσως, διαόλου γέννα και δυνατός. Ούτε αδύνατος, ούτε φαρδύς, μουστάκι μαύρο, φαρδύ και μακρύ, αξύριστος, αχτένιστος, με μάτια μικρά και μισόκλειστα…».

Η εμπλοκή του Καούδη στους απελευθερωτικούς αγώνες του Ελληνισμού είναι συνάρτηση του τόπου καταγωγής του. Το χωριό του, ο Καλλικράτης, βρίσκεται σε ένα οροπέδιο σε ύψος περίπου 800 μέτρων. Εδώ και αιώνες οι κάτοικοί του διαχειμάζουν στα νότια παράλια του νησιού, στους οικισμούς Πατσιανό και Καψόδασος, κοντά στο Φραγκοκάστελλο.

Βγήκε στην υποδουλωμένη στους Τούρκους Μακεδονία, πέντε φορές, συνεργάστηκε με όλους τους επιφανείς οπλαρχηγούς (και ιδιαίτερα με το καπετάν Κώττα), αποκτώντας τεράστια πολεμική εμπειρία που συνδυαζόμενη και με τις φυσικές του ικανότητες, συνετέλεσαν ώστε να εξελιχθεί σε έναν από τους εμπειρότερους Έλληνες οπλαρχηγούς του Αγώνα και κυρίως να είναι κοντά στον ντόπιο πληθυσμό και τις ανησυχίες του, κάτι που εξηγεί και τις καλές του σχέσεις με τους κατοίκους των χωριών, όπως φαίνεται και από τα απομνημονεύματά του.

Η πρώτη του έξοδος στην υποδουλωμένη Μακεδονία, έγινε στις 6 Μαϊου 1903, όταν μαζί με τους Λ. Βρανά, Γ. Δικώνυμο και Γ. Πέρο, ταξιδεύει με πλοίο στη Θεσσαλονίκη. Σκοπός τους, να προωθηθούν στην ενδοχώρα της Δυτικής Μακεδονίας και να εξετάσουν επί τόπου τις δυνατότητες ανάπτυξης μιας ελληνικής οργανωμένης αντίστασης.

Στις αρχές Ιουνίου 1903, (δεύτερη έξοδος), επικεφαλής ομάδος δέκα ανδρών περνά λαθραία στη περιοχή Φλώρινας – Καστοριάς και για δύο μήνες υπό την καθοδήγηση του μητροπολίτη Καραβαγγέλη, εργάζεται κατά των Βουλγάρων.

Τον Φεβρουάριο του 1904, (τρίτη έξοδος), ξαναβγαίνει ως υπασπιστής του Κοντούλη και κάθεται μέχρι τον Ιούνιο του 1904. Ήταν η περίοδος που συνεργάσθηκε στενά με τον καπετάν Κώττα και απέκτησε χρήσιμες εμπειρίες.

Η τέταρτή του έξοδος, τον Σεπτέμβριο του 1904, σηματοδοτεί την έναρξη της ένοπλης ελληνικής αντίδρασης στην Μακεδονία. Με δική του ομάδα ο Καούδης, καταφέρνει το πρώτο σημαντικό πλήγμα των Ελλήνων κατά των Βουλγάρων στη μάχη του Τριγώνου (παλαιά ονομασία Όστιμο), στις 18 Σεπτεμβρίου 1904 και στη συνέχεια, σε συνεργασία με τη ομάδα του Κατεχάκη (Καπετάν Ρούβας), επιχειρεί την επίθεση κατά του βουλγαρικού γάμου στο χωριό Σκλήθρο. Τον χειμώνα 1904/1905, δρα με την ομάδα του στη περιοχή των Κορεστίων. Επιστρέφει στην Αθήνα μετά τον Μάρτιο του 1905 και μένει μέχρι τα μέσα Αυγούστου του 1905.

Η Πέμπτη του έξοδος αρχίζει στα τέλη Αυγούστου του 1905, που δρα πάλι με την ομάδα του, στη περιοχή των Κορεστίων, μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου 1905όταν συνεχίζει τη δράση του στη περιοχή των χωριών του όρους Περιστερίου (Βαρνούς), μέχρι τα τέλη Μαρτίου του 1906.

Το Μάιο του 1906, για λόγους υγείας επιστρέφει στην Αθήνα όπου παραμένει για πέντε χρόνια, διάστημα που υποβαλλόταν σε θεραπεία.

Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1912, σε ηλικία περίπου 46 χρονών, τέθηκε και πάλι στην υπηρεσία του εθνικού αγώνα, όταν υπό τον Θεμιστοκλή Σοφούλη και άλλους Κρήτες οπλαρχηγούς, αποβιβάζεται στον Μαραθόκαμπο της Σάμου. Συμμετείχε σε πολλές μάχες εναντίον των Τούρκων μαζί με Σαμιώτες και άνδρες που ήλθαν από την Ικαρία και μετά τις μάχες στην περιοχή του Βαθέως και στο Τηγάνι, συμβάλλει στη απελευθέρωση του νησιού.

Αμέσως μετά, λαμβάνει μέρος στις επιχειρήσεις του Ελληνικού στρατού για την απελευθέρωση της Μακεδονίας, κατά τον Πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο, συμμετέχοντας στα ΣΩΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΣΚΟΠΩΝ.
(Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι τη διεύθυνση των σωμάτων αυτών την είχε ο Κ. Μαζαράκης, ήταν επανδρωμένα από παλιούς Μακεδονομάχους και είχαν ως αποστολή να προετοιμάσουν την εισβολή του τακτικού Ελληνικού Στρατού στο έδαφος της Μακεδονίας, με κατάλληλες ενέργειες δολιοφθορών).

Στις 11 Οκτωβρίου 1912, επικεφαλής 80 ανδρών εισβάλει στη Σιάτιστα, συγκρούεται με τον Τουρκικό στρατό και κινείται προς τα Γρεβενά, στη γέφυρα όμως της Σμίξης, τραυματίζεται γεγονός που τον κρατά μακρυά από τις επιχειρήσεις, μέχρι το τέλος του Α΄ΒΠ.
Στα 1915, λαμβάνει μέρος στο Κίνημα της Εθνικής άμυνας του Ελ. Βενιζέλου.

Στα 1919, υπηρετώντας στο Τάγμα του Βλαχόπουλου, που είχε στρατοπευδεύσει στα ανάκτορα του Ντολμά Μπαξέ στην Κωνσταντινούπολη, διετέλεσε Φρούραρχος στο Φανάρι. Η κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου, επί υπουργού Στρατιωτικών Γ. Κονδύλη, με ειδικό νόμο του απονέμει τον βαθμό του Λοχαγού.

Από το 1927 και εξής, ο Ευθύμιος Καούδης, είναι ενεργό μέλος της εθνικής Οργάνωσης « Ο Παύλος Μελάς», στη Θεσσαλονίκη, συμβάλλοντας ενεργά στη σύνταξη της επετηρίδας των Μακεδονομάχων.

Κατά τη διάρκεια της κατοχής, για να αποφύγει πράξεις αντεκδίκησης των Βουλγάρων, φεύγει από την Θεσσαλονίκη για την Αθήνα και από εκεί για την Κρήτη.

Μετά την Κατοχή επιστρέφει και πάλι στην Θεσσαλονίκη όπου ζει μέχρι την ημερομηνία του θανάτου του στις 17 Δεκεμβρίου 1956, σε ηλικία 90 χρονών.

Η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη, ο Δήμος Θεσσαλονίκης του παρεχώρησε δωρεάν τάφο και το Γ’ ΣΣ του απέμεινε τιμές Στρατηγού εν ενεργεία.

Στα 1996, το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα εκδίδει, με επιμέλεια Άγγελου Χοτζίδη τα απομνημονεύματά του (1903-1907) (ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΚΑΟΥΔΗΣ. ΕΝΑΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ISBN 960-7488-03-2, στα οποία όπως γράφεται στο οπισθόφυλλο…:

« Στα απομνημονεύματά του ο 80χρονος μακεδονομάχος Ευθύμιος Καούδης αναλογίζεται τα συμβάντα της περιόδου 1903-1907 στην αθήνα και στην Μακεδονία. Χωρίς την προτροπή τα’ιτων, ο Σφακιανός οπλαρχηγός αποφάσισε αυτόβουλα να γράψει τα απομνημονεύματά του με την οξύνεια και την έντονη κριτική διάθεση που τον διέκρινε. Με χαρακτηριστική αυστηρότητα γράφει : ‘’εγώ λέω ότι η αλήθεια πρέπει να λέγεται κι έστω πικρά….εγώ μέχρι τώρα είχα την γνώμην ότι ό,τι λέει καθ’ ένας δια τον εαυτόν του δεν έχει αξίαν, αλλά όσα οι άλλοι δι’ αυτόν’’»









Όταν πονείς, και να το λες

αυτός δεν είναι πόνος

μα αν πονείς και να μη κλαις


και να το ξέρεις μόνος.


Ο δυνατός κι ο Αητός


θέλει να είναι μόνος.


Δεν θέλει να τον βλέπουνε

όταν τον δέρνει ο πόνος.





ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2007

Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ




Βρέθηκα αυτές τις μέρες, στα βόρεια, πάνω εκεί στη Δράμα, τις ημέρες που γιορτάζονταν η μνήμη της σφαγής (29-30 Σεπτεμβρίου 1941) πολλών κατοίκων της περιοχής, από τους Βούλγαρους κατακτητές.

Είδα τον χώρο και τους ανθρώπους, τον αγώνα τους για επιβίωση και το μόνιμο αίσθημα του « πρόσφυγα», από τότε που ήρθαν οι πατεράδες των περισσότερων, ξεριζωμένοι από τις ρίζες τους , Ανατολική Ρωμυλία, Πόντος, Μικρά Ασία…

Τι ήθελαν τάχατες όλοι τους; Μια ήσυχη και μετρημένη ζωή, να φτιάξουν ξανά τις τύχες τους, εδώ στα φιλόξενα μέρη της Ανατολικής Μακεδονίας (και όχι μόνο), να ξαναφτιάξουν τις φαμίλιες τους και να πορεύονται……

Τρεις Βουλγαρίες πέρασαν από πάνω τους, η τελευταία το 1941…

Είπα λοιπόν να γράψω και εγώ κάτι …. μέρες που είναι
…………………………………………………………

Η Βουλγαρική κατοχή της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης, αποτέλεσε μία από τις στυγνότερες περιπτώσεις κατοχής κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ, γιατί θεωρήθηκε από τις δυνάμεις κατοχής (τους Βουλγάρους), όχι ως προσωρινή κατοχή, αλλά ως ένα πρώτο στάδιο για την οριστική προσάρτηση της περιοχής αυτής, στα όρια του βουλγαρικού κράτους.

Οι πολιτικές και στρατιωτικές βουλγαρικές αρχές, ενεργούσαν ως φορείς πραγματοποίησης της εθνικής ολοκλήρωσης και ικανοποίησης των ‘’ιστορικών ορίων’’ του βουλγαρικού λαού και άσκησαν μια έντονη πολιτική αφομοίωσης ανθρώπων και θεσμών στο βουλγαρικό εθνικό και κρατικό κορμό.

Τα μέσα και οι πρακτικές που εφαρμόσθηκαν για την υλοποίηση αυτής της πολιτικής άγγιξαν τα όρια εξόντωσης του τοπικού πληθυσμού, είχαν συγκλονιστικές συνέπειες στην κοινωνική και πνευματική ανάπτυξη των περιοχών και μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια κατοχής (1941-1944), άφησαν πίσω τους μία κυριολεκτικά ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ, με πληθυσμό μειωμένο κατά το ¼ τουλάχιστον, οικονομία στο μηδέν, και τις υποδομές σε εκκλησία, εκπαίδευση, συγκοινωνίες, σε πλήρη αποδιοργάνωση.

Η κατοχή άρχισε στις 18 Απριλίου 1941, όταν οι Γερμανοί δίνουν στους Βουλγάρους τη συγκατάθεση-διαταγή (consent-order), να εισβάλουν στην περιοχή και τελείωσε στις 25-26 Οκτωβρίου 1944, όταν αποχωρούν τα τελευταία βουλγαρικά στρατιωτικά αποσπάσματα.

Γεωγραφικά, η κατοχή από τους Βουλγάρους κάλυπτε τη περιοχή που εκτείνεται από τον ποταμό Στρυμόνα, μέχρι τη γραμμή Αλεξανδρούπολη- Σβίλενγκραντ.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που έκαναν οι βουλγαρικές αρχές ήταν να συλλάβουν και απελάσουν όλα εκείνα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να παίξουν καθοδηγητικό ρόλο στον υπό κατοχή πληθυσμό. Το σύνολο των νέων ανδρών από τις κατεχόμενες περιοχές απελάθηκαν, για να μην υπάρξει αντίσταση κατά των κατοχικών δυνάμεων και οδηγήθηκαν στο εσωτερικό της Βουλγαρίας για κατάταξη στα τάγματα εργασίας του Βουλγαρικού στρατού, στα ΝΤΟΥΡΝΤΟΥΒΑΚΙΑ.

Ένα άλλο ζήτημα που απασχόλησε έντονα τις βουλγαρικές αρχές ήταν η παράδοση του κρυμμένου οπλισμού των Ελλήνων της περιοχής.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εκείνη την εποχή στην περιοχή, υπήρχαν τοπικές οργανώσεις του ΚΚΕ, αλλά και οργανώσεις Πόντιων Οπλαρχηγών, κύρια στα χωριά Κοκκινόγεια, Καλλίφυτο, Περιστεριά και αλλού.

Οι τοπικές οργανώσεις των Πόντιων Οπλαρχηγών, (κυρίως εθνικιστικών πεποιθήσεων), δρούσαν ακόμη αποσπασματικά και κύρια για την περιφρούρηση του πληθυσμού των τοπικών τους κοινωνιών.

Οι οργανώσεις του ΚΚΕ, ελεγχόταν από το ανεξάρτητο Γραφείο του ΚΚΕ στη Μακεδονία-Θράκη, που δεν είχε επαφή και καθοδήγηση από το κέντρο με αποτέλεσμα να ενεργεί αυτόβουλα.

Δηλαδή μπορούμε ασφαλέστατα να συμπεράνουμε ότι το αντιστασιακό κίνημα, στη περιοχή, ανεξαρτήτως πολιτικών τοποθετήσεων, δρούσε, με την έναρξη της βουλγαρικής κατοχής, ανεξάρτητα από κεντρικές και κυβερνητικές κατευθύνσεις και οδηγίες, κάπως ‘’ερασιτεχνικά’’ και πάντως όχι οργανωμένα.

Καθοριστικό ρόλο, στα παραπάνω, έπαιξε η Περιφερειακή Επιτροπή του ΚΚΕ της Δράμας. Καθοριστικός ο ρόλος της γιατί υπάρχουν πολλές ερμηνείες για την απόφασή της να γίνουν οι ένοπλες επιθέσεις στη πόλη της Δράμας και στα γύρω χωριά.

Μία ερμηνεία θέλει την Περιφερειακή Επιτροπή του ΚΚΕ της Δράμας, να παρασύρθηκε από πράκτορες της βουλγαρικής κρατικής ασφάλειας, που παριστάνοντας τους κομμουνιστές, υπέβαλλαν στους Έλληνες ‘’συντρόφους’’ τους την ιδέα της εξέγερσης

Μια άλλη, ίσως και η πιο κοντινή στην αλήθεια ερμηνεία είναι η εκτίμηση του στελέχους του ΚΚΕ και αργότερα του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ, Ανδρέα Τζήμα, που βρίσκεται δημοσιευμένη στο βιβλίο του Γρηγόρη Φαράκου «Άρης Βελουχιώτης: το χαμένο αρχείο, άγνωστα κείμενα, η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ απέναντι στον Άρη Βελουχιώτη, 1941-1945, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 1997 »

Λέει ο Ανδρέας Τζήμας για τη γραμμή του τότε (1941) ανεξάρτητου Γραφείου του ΚΚΕ στη Μακεδονία-Θράκη :

«Μετά την επίθεση των Γερμανοφασιστών ενάντια στη Σοβιετική ένωση, ρίχνουν το σύνθημα της ένοπλης πάλης κατά των κατακτητών και για τη σοβιετική εξουσία. Λείπει όμως η πρακτική προετοιμασία αυτής της ένοπλης πάλης και οι σκοποί που βάζουν, στενεύουν πολύ τη βάση της. Παρ’ όλες τις αδυναμίες της όμως πρέπει να θεωρήσουμε αυτή τη γραμμή σαν τον κύριο παράγοντα για την εξέγερση της Δράμας…»

Αυτό είναι το ιστορικό-πολιτικό-στρατιωτικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο εξελίχθηκε η Σφαγή της Δράμας…

Που ξεκίνησε με την ανατίναξη ενός εργοστασίου ηλεκτροφωτισμού στη πόλη της Δράμας, τη νύκτα της 28ης προς 29ης Σεπτεμβρίου 1941 και με άλλες επιθέσεις την ίδια νύκτα στα γύρω χωριά της περιοχής, με πρώτο το Δοξάτο.

Στόχοι παντού οι Βούλγαροι χωροφύλακες, γεγονός που έδωσε στις επιθέσεις αυτές τον χαρακτήρα της εξέγερσης για την εκδίωξη των βουλγαρικών αρχών και που έδωσε το άλλοθι στους Βουλγάρους, για μαζικές συλλήψεις και εκτελέσεις.

Ο αριθμός των Ελλήνων θυμάτων δεν είναι εύκολο να προσδιορισθεί. Μόνο στη πόλη της Δράμας, βρήκαν τον θάνατο τουλάχιστον 1500 Έλληνες, στο Δοξάτο 200 και αρκετοί κάτοικοι σε κάθε ένα από τα χωριά της περιφέρειας.

Η σφαγή της Δράμας νομίζω ότι μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ένα αιματηρό μεν αλλά υπαρκτό παράδειγμα, της θέλησης του απλού Έλληνα, (ανεξάρτητα σε πιο στρατόπεδο βρισκόταν τότε – του ΚΚΕ ή του εθνικού κομματιού της κοινωνίας), να μην εκβουλγαριστεί.

Σήμερα που τα πάθη και οι πληγές έχουν επουλωθεί και η Βουλγαρία είναι πλέον στην ΕΕ, μισή ώρα από τη Δράμα, το να ξέρουμε και να θυμόμαστε την Ιστορία, να τιμούμε τους νεκρούς, με το αίμα των οποίων εμείς απολαμβάνουμε – όσα απολαμβάνουμε - δεν είναι κακό, αλλά επιβεβλημένο