ΕΝΑΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ (ΜΕΡΟΣ ΔΕΚΑΤΟΠΕΜΠΤΟ)

ΕΠΙΛΟΓΟΣ 3

Αυτό που μένει στον ταξιδευτή ως γενικό συμπέρασμα, από τον κύκλο του ταξιδιού του στη Μεγάλη Ελλάδα, από γεοπολιτικής απόψεως, αλλά και από πλευράς των σχέσεων μεταξύ των πόλεών της, αντικατροπρίζεται από τα παρακάτω:

…… Οι ελληνικές πόλεις (της Μεγάλης Ελλάδος) είναι σαν φωλιές γλάρων, κολλημένες πάνω στα βράχια της ακτής και περιβάλλονται από μέρη που κατοικούν βάρβαροι που δεν καταλαβαίνουν τη γλώσσα μας και δε λατρεύουν τους θεούς μας. Θα έπρεπε να ενωθο΄ν και να βοηθούν η μία την άλλη, κι όμως, αντίθετα, είναι διαιρεμένες, μερικές φορές μάλιστα τις χωρίζει θανάσιμο μίσος. Σπαταλούν τις δυνάμεις τους σε συνεχείς μάχες και, όταν εμφανιστεί στο ορίζοντα ο αληθινός εχθρός, δεν υπάρχει κανένας που μπορεί να τον σταματήσει. Είναι ακριβώς ετούτη η φύση τους για διάσπαρτούς οικισμούς, για κοιν΄τητες προσπελάσιμες από πολλά διαφορετικά σημεία, που κάνει δύσκολη την συνέννοηση μεταξύ τους, ώστε να μην είναι εφικτή μια πραγματική συμμαχία. Ενώνονται όταν αναγκάζονται από κάποιον μεγάλο κίνδυνο που απειλεί την ύπαρξή τους, μόνον που όταν το κάνουν είναι συνήθως αργά. Είναι λυπηρό, γιατί όποτε οι Έλληνες της Σικελίας πολέμησαν ενωμένοι, πέτυχαν μεγάλες νίκες.(από το βιβλίο, Ο Τύραννος των Συρακουσσών του Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι, εκδόσεις Ψυχογιός ).
Η Ιστορία όμως καταγράφει, δεν μεροληπτεί και αποδίδει ‘’τα του Καίσαρος στον Καίσαρα’’. Και αυτή είναι που δεν θα πρέπει να σνομπάρουμε, αλλά να μελετάμε, όσο ο καθένας μπορεί, γιατί πολλά θα είναι τα διδάγματα από αυτήν.

Σχολιάζοντας, ο Διόνυσος ο Τύραννος των Συρακουσών, την ήττα των Αθηναίων, από τους Σπαρτιάτες και την λήξη του μεγάλου και καταστρεπτικού πολέμου μεταξύ των δύο μεγαλύτερων πόλεων της Αρχαίας Ελλάδος, έλεγε :

… Οι Αθηναίοι είναι οι καλύτεροι, δίδαξαν στον κόσμο πώς να σκέφτεται και μόνο γι΄αυτό αξίζουν να ζήσουν, ό,τι εγκλήματα κι αν έκαναν…
Του απαντούσε ο Φίλιστος, ιστορικός, συμβουλάτοράς του και αγαπητός του φίλος :

….. Επομένως, εκείνο που μετράει μόνο είναι η υπεροχή του πνεύματος; Όχι η συμπεριφορά;
Απαντούσε ο Διόνυσος:

…..Η ερώτησή σου θα είχε νόημα αν υπήρχε ένας ανώτατος δικαστής που να κρίνει και να καταδικάζει, αν υπήρχε μια δύναμη που να προστατεύει τους αθώους και να τιμωρεί τους κακούς, τέτοιος δικαστής όμως δεν υπάρχει…..
Και του έλεγε ο Φίλιστος :

….Δικαστής υπάρχει. Η Ιστορία είναι ο δικαστής. Αυτή θυμάται πιο από τα ανθρώπινα πλάσματα έπραξε το καλό… η Ιστορία είναι η ίδια η ανθρωπότητα φιλτραρισμένη από την ευφυϊα ανθρώπων που έχουν το χάρισμα να καταλαβαίνουν…. η Ιστορία είναι η επιθυμία να ξεπεράσουμε τη μιζέρια μας ως άτομα, είναι το μοναδικό μνημείο που θα επιζήσει ύστερα από μας… η Ιστορία θα θυμάται αυτά που κάναμε και η ανάμνηση που θα μείνει από εμάς θα είναι η μοναδική αθανασία που μας επιτρέπεται….(από το βιβλίο, Ο Τύραννος των Συρακουσσών του Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι, εκδόσεις Ψυχογιός ).
Τώρα θα μου πείτε, το σοβαρεύω και από μια απλή περιήγηση φτάνω στα δύσκολα;

Αντίθετα, μέσα στον παγκόσμιο ιστό και χώρο που ζούμε, πιστεύω πως κανείς και βεβαίως εμείς, δεν θα πρέπει να ξεχνούμε την Ιστορία μας, πόσο μάλλον που άλλοι την έχουν σε κοινή θέα την αναδεικνύουν και γιατί όχι, έχουν και εισόδημα. Είναι γνωστό σε όλους μας ότι η καθημερινότητα, το μπέρδεμα που υπάρχει με τα μέσα ενημέρωσης, το μπέρδεμα με τους Ταγούς αυτής της χώρας, πνευματικούς και πολιτικούς, ανδρωμένους σε ανώτατες σχολές που μεταλαμπαδεύουν άλλα νοήματα, δε λέω χρήσιμα μεν για την επιστήμη που καθένας σπουδάζει, αλλά που αφήνουν απ’ έξω την Ιστορία. Είναι γνωστή η ύπνωση του Έλληνα, χωρίς πολλές φορές να το επιδιώκει, μέσα στη καθημερινότητα και τις αγωνίες του. Ζητά, αυτή την αίσθηση έχω, από κάπου να κρατηθεί, να πιστέψει. Γι’ αυτό και ξαναθυμάται τόσο εύκολα την Σημαία και το μπλε χρώμα σε κάθε επιτυχία των νέων ινδαλμάτων του μπάσκετ και του Ποδοσφαίρου. Αλήθεια, σε λίγο έρχεται η επέτειος του μεγάλου ΟΧΙ, άλλης μιας πτυχής της αθάνατης Ελληνικής ψυχής. Θα βγουν σημαίες στις πλατείες, στα μπαλκόνια ;

Οι Ταγοί του κράτους, παρέθεσαν προχθές γεύματα και τιμές στην ομάδα μπάσκετ, με την κατάκτηση του τίτλου. Καλά όντως έκαναν, έτσι έπρεπε.

Αλήθεια, ποιες τιμές έγιναν, για τόσους και τόσους που σώζουν τα δάση, κάθε καλοκαίρι; Που ξεροστάλιασαν, αλλά και σ’ αυτούς που σκοτώθηκαν, στα ΄Ιμια; Πότε θα ψάξουν να βρούν έστω και έναν, απλό γεράκο που πολέμησε και ζει ακόμη, αν υπάρχει, στον τελευταίο μας πόλεμο και να τον τιμήσουν;

Αν σε ένα σύνολο, τα πρότυπα, εξαντλούνται μέσα από τις ομάδες της καθημερινότητος (όπως θεωρώ τις όποιες αθλητικές) και το συντεταγμένο κράτος δεν βρίσκει και άλλα πρότυπα, τότε η Ιστορία μας, πρέπει να αποτελέσει ιδιαίτερο αντικείμενο εκπαιδεύσεως, σε πολλά ανώτατα ιδρύματα, πόστα, θέσεις και οργανισμούς,

γιατί….

‘’ η Ιστορία θα θυμάται αυτά που κάναμε και η ανάμνηση που θα μείνει από εμάς θα είναι η μοναδική αθανασία που μας επιτρέπεται….’’