ΕΝΑΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ (ΜΕΡΟΣ ΔΕΚΑΤΟΤΡΙΤΟ)

ΕΠΙΛΟΓΟΣ 1


Αφήσαμε, το τελευταίο κεφάλαιο από τα εληνόφωνα χωριά της Καλαβρίας, αυτό που ασχολείται με το γίνεται σήμερα.

Στο Γιαλό του Βούα λοιπόν υπάρχει πολλή δουλειά που έχει γίνει τα τελευταία 40 χρόνια, από τους αξιαίπενους καθηγητές κ.κ Elia Kotroneo, καθηγηή μαθηματικών στο Λύκειο της πόλης, πρόεδρο του Περιφερειακού Ινστιτούτου Ελληνόφωνων Σπουδών, που έχει την έδρα του στη πόλη και Violi καθηγητή φιλολογίας επίσης στο Λύκειο της πόλης και Πρόεδρο του Δημοτικού συμβουλίου αυτής, με πλήθος συγγραμμάτων για την καταγωγή των λέξεων, του γραικάνικου ιδιώματος.




Άνθρωποι αξιαίπενοι, όπως είπαμε, αγωνίζονται να διαηρήσουν την πολιτιστική τους κληρονομιά, όπως την θυμούνται οι παλαιότεροι, αλλά και να την μεταδώσουν στη νέα γενιά, με την δημιουργία και διατήρηση πολιτιστικών συλλόγων, όπου τα νέα παιδιά, μαθαίνουν ελληνικούς χωρούς και τραγούδια, συμμετέχουν σε τελετές αδελφοποιήσεων, του δήμου τους με Δήμους της Ελλάδος, ασχολούμενα με την αγγειοπλαστική, με την κατασκευή, τι άλλο, αρχαίων ελληνικών αγγείων και πολλά άλλα.






Ανακαλύψαμε, σε ένα πιάτο, το έμβλημα της γειτονικής πόλης των Επιζεφύριων Λοκρών. Ίσως να μας λέει, χωρίς να ξέρει περισσότερα από ότι νομίζουμε και νομίζει.

Ένα ποίημα του Domenico Nuccera, που περιλαμβάνεται στο βιβλίο ‘’Η σύγχρονη ελληνόφωνη ποίηση στην Κάτω Ιταλία’’, έκδοση 1997, από την επιτροπή για την διάδοση της Ελληνικής γλώσσας και Πολιτισμού, για μένα τα λέει όλα……

Ta pappúma

Ta pappúma ecáma
mia megáli carréra
ce megála prámata

O cósmio ti stéki
condáma ma zitái
na mi pesénume
na mi peséni cino
ti ézie ce zi
cino ti iste
ce áddha den éne.

Poddhá lúkki ma ccamunau
me agápi liga
poddhi me lissa.

Ando táfi Oméro
zitái ce séli
na mi peséni
i glóssa dikima
i glóssa tu megálu
Pos ecino.


και η μετάφρασή του στα ελληνικά



Οι παππούδες (πρόγονοι) μας
Οι παππούδες μας έκαμαν
μια μεγάλη πορεία
και μεγάλα έργα
μας αφήκαν.

Ο κόσμος που είναι
κοντά μας μας ζητάει
να μην πεθάνουμε,
να μην πεθάνει κείνο
που έζησε και ζει
εκείνο που είστε
και άλλοι δεν είναι.

Πολλά μάτια μας βλέπουν
με αγάπη λίγα
πολλά με κακία.

Απ΄τον τάφο ο Όμηρος
ζητάει και θέλει
να μην πεθαίνει
η δική μας γλώσσα
η γλώσσα των μεγάλων
όπως εκείνος.


Είπατε τίποτε ;