ΑΘΛΙΑ ΠΑΡ’ ΑΘΛΙΩΝ, ΠΡΟΣ ΑΘΛΙΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ

Στις 4 και 5 Μαϊου 2006 έγινε στη Θεσσαλονίκη η Διαβαλκανική Σύνοδος Κορυφής, τα αποτελέσματα (θετικά ή αρνητικά) δεν έχω όρεξη να σχολιάσω, για πολλλούς και διάφορους λόγους.

Εκεί ήταν και ο …κουμπάρος του Κώστα με μια λίστα αιτημάτων – θέσεων, τα οποία θα μας απασχολήσουν για πολύ.

Ο Ταγίπ Ερντογάν, στα πλαίσια της επίσκεψής του, στη Θεσσσαλινίκη, ΄΄προσκύνησε’’, στις 4-5-2006, το σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ, που στεγάζεται το Τουρκικό Προξενείο της Θεσσαλονίκης. Εκεί λοιπόν δήλωσε :

«Δώσαμε άδεια για αναστηλώσεις ορθοδόξων εκκλησιών και περιμένουμε ανταπόδοση»

Με την αποχώρησή του από τη Θεσσαλονίκη, ο Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε :

‘’…πως η Τουρκία θέλει την επίλυση του θέματος, αναφέροντας ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει κάποιο παράρτημα υπαγόμενο σε πανεπιστημιακή Θεολογική Σχολή. «Το δρόμο προς αυτή τη λύση θα μπορούσε να τον ανοίξει το Συμβούλιο Ανώτατης Εκπαίδευσης, το οποίο μπορεί να βρει κάποια μεθόδευση ανάλογη μ' αυτήν που εφαρμόζουμε στις τουρκογενείς δημοκρατίες…’’.

O κ. Eρντογάν αμέσως μετά την αναχώρησή του από τη Θεσσαλονίκη, εν πτήσει προς το Mπακού, ήταν αποκαλυπτικός. Mιλώντας σε Tούρκους δημοσιογράφους, ξεδίπλωσε, προσεκτκά το θέμα της έγερσης του μειονοτικού ζητήματος στη Θράκη και παγίδευσης της Aθήνας σε έναν, εφ όλης της ύλης, διάλογο για τα «εκατέρωθεν μειονοτικά» ζητήματα.

Εν τω μεταξύ στις 27 Μαρτίου 2006 ο Ταγίπ Ερντογάν δήλωνε :

‘’…Στη Δυτική Θράκη, οι μουσουλμάνοι δεν μπορούν να εκλέξουν τους θρησκευτικούς τους ηγέτες..’’.

‘Αρα έχουμε και λέμε, τι μας είπε στην ουσία:

ΟΧΙ άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης,
(άμα θέλετε να την κανουμε παράρτημα του τουρκικού πανεπιστημίου της Ιστανμπούλ).

Μην καταπιέζετε την τουρκική μειονότητα στη Δυτική Θράκη
(γιατί θα αφανίσουμε και όσους γκιαούρηδες μένουν ακόμη την Πόλη).

Ανοίξτε μας δύο τζαμιά
(στην Αθήνα βέβαια, για να προσεύχονται οι μουσουλμάνοι, όλων των προελεύσεων, αλλά να τους προσαιτερισθούμε εμείς).

Για τις υποχρεώσεις μας σε ότι αφορά στη τελωνειακή ένωση και την ελεύθερη προσέγγιση των Κυπριακών καραβιών, αεροπλάνων κ.λ.π στα τούρκικα λιμάνια-αεροδρόμια, θα δούμε).

Τα’ γραψες κουμπάρε ;

‘Αντε στο σούπερ μάρκετ να τα πάρεις και γρήγορα !!



Όλο αυτό το … μπάχαλο με μας, μούδωσε αφορμή να κάνω μια αναγωγή σε ιστορικές πηγές, για τη Τουρκία.

Τη μεγάλη αυτή χώρα, την πολυπολιτισμική, ανέκαθεν και τη διάδοχο και κληρονόμο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ναι καλά το διαβάζετε, διάδοχο και κληρονόμο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

‘Εχουμε και λέμε λοιπόν.

1453

Επέρχεται η άλωση της Βασιλεύουσας και η Οθωμανική Αυτοκρατορία, αρχίζει, ουσιαστικά την Ευρωπαϊκή της πορεία.

Τον 16ο – 17ο αιώνα, γίνεται η μεγάλη δύναμη και με το στρατηγικό της τότε πλεονέκτημα, να έχει τη πλάτη της ακουμπισμένη στην Ασία, αρχίζει την επεκτατική της πολιτική σε δύο άξονες.

Στον πρώτο άξονα, τον πιο σημαντικό, τη Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική, κάνει σημαντικές επιτυχίες. Κυριαρχεί στη Β. Αφρική και Μέση Ανατολή, εκδιώκει και μειώνει τη ναυτική κυριαρχία της Βενετίας, καταλαμβάνει τη Ρόδο και το 1570 τη Κύπρο, αργότερα δε τη Κρήτη, συνεχίζοντας προς τη Πελοπόννησο, ό’που υπήρχαν Ενετικά φρούρια. Τέλος κυριαρχεί πλήρως στη Μαύρη Θάλασσα και στο Αιγαίο.

Στο δεύτερο άξονα, τη Κεντρική Ευρώπη, η ορμή των Τούρκων, σταματάει στα τείχη της Βιέννης, το 1529, όταν ο Κάρολος Ε’ των Αψβούργων, αποκρούει τα στρατεύματα του Σουλεϊμάν του Μαγαλοπρεπούς και μετά, στα 1571, με τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου, χάνεται το σύνολο σχδόν του Τουρκικού στόλου, νικημένο από τον ενωμένο Χριστιανικό στόλο.

Η Ευρώπη και η Μεσόγειος, απετέλεσε ένα απέραντο Θέατρο Επιχειρήσεων και συγκρούσεων, δύο θρησκειών, της μουσουλμανκής και της χριστιανικής.

Για το ποιόν των Τούρκων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αφήνω άλλους να μιλήσουν:

‘’ Οπουδήποτε κι αν πήγαν οι Τούρκοι, μια φαρδιά κηλίδα αίματος ακολούθησε το πέρσμά τους. ‘Οπου απλώθηκε η κυριαρχία τους, εξαφανιστηκε ο πολιτισμός ’’
Γκλάντστον (Φυλλάδιο, 1876, Bulgarian Horrors and the Question of the East, ΟΙ φρικαλεότητες στη Βουλγαρία και το Ανατολικό Ζήτημα).

‘’ Οι Τούρκοι δε θα πρέπει να ξανακερδίσουν την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό του πολιτισμένου κόσμου, μέχρι να μετανοήσουν ειλικρινα για τα εγκλήματά τους και να προβούν σε κάθε είδους επανόρθωση, στα μέτρα του δυνατού.’’

‘’ Ένα από τα δυνατότερα συναισθήματα που πήρα μαζί μου από τη Σμύρνη (κατά τη καταστροφή), ήταν το συναίσθημα της ντροπής που ανήκα στο ανθρώπινο γένος..’

GEORGE HORTON (Γενικός Πρόξενος των ΗΠΑ, στη Μ.Ανατολή, έγραφε στα 1926, στο βιβλίο του Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ, THE BLIGHT OF ASIA, μετάφραση & σχόλια Β.Γ Σολομωνίδου, εκδόσεις ΕΣΤΙΑΣ 1993).

Τώρα θα μου πείτε, αυτά λεγόταν για την Οθωμανική Αυτοκρατορία, τώρα έχουμε μια Τουρκία, μετά τον ΚΕΜΑΛ, εξευρωπαϊσμένη, με θέληση να γίνει μέλος της ΕΕ.

Αμ δε!!

‘’ Κύριος σκοπός της Τουρκίας, όταν μπούμε στην ΕΟΚ, θα είναι ο εξισλαμισμός της χριστιανοσύνης’’

Σαράζ Σετ, πρώην Υπουργός Προεδρίας και Θρησκευμάτων, σε λόγο του στην τουρκική Βουλή στις 9-11-1998).

Στο βιβλίο του FRANK G. WEBER, καθηγητού του πανεπιστημίου ΤΕΜΠΛ των ΗΠΑ, με τίτλο ‘’ The Evasive Neutral’’ (Ο Επιτήδειος Ουδέτερος ), διαβάζουμε τα εξής:

‘’ Καθ’όλη την διάρκεια του Β’ΠΠ, η Τουρκία υπήρξε ένας μη-εμπόλεμος αλλά όχι απλός, θεατής. Με μόνη τη διπλωματία της διατήρησε την εδαφική ακεραιότητα έναντι της Ναζιστικής Γερμανίας όσο και της Σ. Ενώσεως. Από τη Βρετανία πήρε ακριβό υλικό του Προγράμματος Δανεισμού και Εκμισθώσεων και έδωσε ως αντάλλαγμα μόνο υπερτιμημένα αγαθά. Αποστέρησε τη Γερμανία από μία συμμαχία με τους Άραβες και κρατούσε τη δική της συμμαχία για όποιο έδινε υψηλότερο τίμημα. Βγήκε από τον πόλεμο με ακέραια τα εδάφη της και άθικτη τη κεμαλική κληρονομιά της.

Καθ’ όλη τη διαρκεια του πολέμου (Β’ΠΠ), η τουρκική διπλωματία υπήρξε ένα λαμπρό επίτευμα, με όλα τα μέτρα, εκτός εκείνων της εντιμότητας και ηθικής ακεραιότητας.
Μόνο τριάντα χρόνια αργότερα, όταν εισέβαλαν στη Κύπρο, οι Τούρκοι αποκάλυψαν ότι δεν έμειναν ικανοποιημένοι από τα κέρδη που τους είχε αποφέρει η διπλωματία τους’’.


ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΠΡΩΤΟ [1]

‘Οσα η Ευρώπη κι εμείς γνωρίσαμε από τους Οσμανλήδες στους αιώνες, όσα γνωρίζουμε ακόμα, μέρα με τη μέρα, μας υποχρεώνουν, να βλέπουμε πίσω από τους ‘’κλάδους ελαίας’’ των τούρκων στρατηγών και πολιτικών, δόκανα και γιαταγάνια και να λέμε,

‘’ Το Χτες (τους) μας σκιάζει, το Σήμερα μας ταράζει, το Αύριο μας τρομάζει’’.

Μόνον αν έμπρακτα, μόνιμα, σταθερά αλλάξουν στάση οι Τούρκοι, θα πάψουμε να θεωρούμε πως κάθε τους ενέργεια, ειρηνόφιλη ή πολεμόφιλη, είναι

‘’ άθλια παρ’ αθλίων προς αθλίους σκοπούς..’’

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ

Φοβάμαι (το ξανά-είπα) ότι δεν θα πρέπει να περιμένουμε στροφή ‘’φιλίας’’ από τους κουμπάρους μας, γιατί οι δομές τους και ανέκαθεν η τακτική τους, ήταν του πάρε και όχι του δώσε. Με τις ‘’κουμπαριές’’, τα αμοιβαία κιτς χαλιά και τσίγκινα σκεύη που δόθηκαν ως δώρα, τα ζεϊμπέκικα και τα ελληντουρκικά σήριαλ αγάπης και ερώτων, πολύφερνων, νέων ηθοποιών, μεταβαλόμαστε σε χώρα με περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα, προς δόξα και τιμή των ‘’λαών που δεν έχουν να μοιράσουν τίποτε’’

Και για να θυμηθούμε και λίγο τον Παναγιώτη Κονδύλη [2]

Η αρχή ότι «οι λαοί δεν έχουν να μοιράσουν τίποτε μεταξύ τους» αποτελεί εφεύρεση όχι των λαών, αλλά των διανοούμενων, γι’ αυτό άλλωστε δεν αποσύρεται ποτέ, όσο κι αν την διαψεύδει η εμπειρία. Αντίθετα, η εμπειρία μεθερμηνεύεται κατάλληλα, έτσι ώστε να παραμένει αλώβητη η αρχή.

Στη συγκαιρινή μας Τουρκία δεν υπάρχει η παραμικρή ή σοβαρή ένδειξη ότι τμήματα του λαού αποδοκιμάζουν με οποιονδήποτε τρόπο την εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων του, και ιδιαίτερα στο Αιγαίο και την Κύπρο, όλες οι δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο.

Δεν μου είναι γνωστή καμία ομαδική διαμαρτυρία για την εκδίωξη του ελληνικού στοιχείου από την Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο, την Τένεδο, ούτε για τον εποικισμό της βορείου Κύπρου. Αυτό διόλου δεν σημαίνει ότι κάθε Τούρκος μισεί κάθε Έλληνα, το ίδιο όπως και διόλου δεν μισεί προσωπικά κάθε Έλληνας τον κάθε Σκοπιανό όταν του αρνείται να ονομάζει το κράτος του ‘’Μακεδονία’’

Η τουρκική επιρροή θα ασκείται στην Ελλάδα «μετριασμένη» μέσω ευρωπαϊκών και αμερικανικών αγωγών και τότε η Ελλάδα θα υποχρεωθεί να θεωρεί τις «παραχωρήσεις» και την ενδοτική πολιτική ως αυτονόητο καθήκον του «εξευρωπαϊσμού» της (ποιος ασχολείται άλλωστε με ξεπερασμένους εθνικιστικούς αταβισμούς[3];).




ΥΓ.
Σε ότι αφορά στη πρόταση του Γιώργου για την υποψηφιότητα της κύριας Γκιούλ Mπεγιάζ Kαραχασάν, σε άλλο μπλογκάκι, αφού καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός και οι εκπλήξεις.





[1] ‘Ολο το κείμενο του πρώτου συμπεράσματος, δανεισμένο από το εξαίρετο άρθρο του κ.Μάριου Πλωρίτη, στην εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ, ‘’ Οι ‘’κλάδοι’’ και οι ρίζες’’, 6 Απριλίου 1997.
[2] ΘΕΩΡΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ, εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ
[3] Κατά το λεξικό του ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΙΔΗ: αταβισμός ο [atavizmós] O17 : (βιολ.) φαινόμενο κατά το οποίο χαρακτηριστικές ιδιότητες ενός προγόνου εμφανίζονται σε απογόνους ύστερα από δύο ή περισσότερες γενιές. [λόγ. < γαλλ. atavisme (-isme = -ισμός)]