ΣΤΗ ΧΑΡΗ ΤΗΣ

Θυμάμαι όταν πήγα για πρώτη φορά στους ΛΕΙΨΟΥΣ, ήταν Νοέμβρης του 1985, Δημοτικές εκλογές και τότε….
Είχε ένα τρομερό αέρα που τα κούναγε όλα, δεν μπορούσες να σταθείς απέναντί του.

Όταν πρωτοαντίκρυσα το λιμάνι τους, σκέφτηκα,

……υπάρχουν τέτοια νησιά; Κατοικούνται όλο το χρόνο;

150 κάτοικοι όλοι κι’ όλοι, οι περισσότεροι μεσήλικες και πολλοί γέροι πριν την ώρα τους.
Έκανα τη δουλειά μου κι’έφυγα, μα το ερώτημα είχε στριμωχθεί για καλά μέσα μου,

…υπάρχουν τέτοια νησιά; Κατοικούνται όλο το χρόνο;

Αργότερα στα 1991, αν θυμάμαι καλά, έτυχε, καλοκαίρι αυτή τη φορά, να ξαναβρεθώ στους Παναγιά του Χάρου! αναρωτηθήκαμε και αλληλοκοιταχθήκαμε, τά’πεξε το κοριτσάκι;

Παρόλα αυτά, πήγαμε και προσκυνήσαμε τη Χάρη Της, στο Εξωμονάστηρό ΤΗΣ, στο δρόμο για τη Χοχλακούρα.

Καλοκαίρι 2003, η 17 Νοέμβρη πιάνεται και οι ΛΕΙΨΟΙ γίνονται ‘’της μόδας’’, μια που τα ΜΜΕ, ανακαλύπτουν το σπίτι του ΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ, κόκκινο μες τα ολόασπρα με γαλάζιες πινελιές σπίτια του νησιού. Είναι τότε που είχα υποσχεθεί στη γυναίκα μου να πάμε μαζί, ό,που είχα πάει μόνος. Και να μας στο νησί, να βλέπω πόσο πολύ τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν, μέσα σε 18-20 χρόνια.

Γεμάτο από νέα σπίτια, το λιμάνι, η Χώρα, ο κεντρικός οικισμός του νησιού. Κόσμος, κίνηση, ΑΤΜ, 3 ταξί όλα και όλα, αστική δημοτική συγκοινωνία, με 3 πουλμανάκια των 16 θέσεων, να σε ηγαίνουν σε όλες τις παραλίες με ένα ευρώ, δρόμοι ασφαλτοδρωμένοι προς το βορρά για τον Πλατύ Γιαλό

και το νότο για τη Χοχλακούρα και το Εξωμονάστηρο της Παναγιάς του Χάρου.

Μόνο που η εικόνα ΤΗΣ, δεν ήταν πια εκεί, για το φόβο των κλεφτών. Την είχαν μεταφέρει για προσκύνημα στη Μητρόπολη της Χώρας, στην εκκλησία του Αγ. Ιωάννη.

Στη ΧΑΡΗ ΤΗΣ λοπόν..... και λίγα ιστορικά.

Το εξωμονάστηρο της Παναγιά του Χάρου, είναι μια από τις αξιολογότερες και παλιότερες εκκλησίες της περιοχής, χτισμένη στα 1600 μ.χ από μοναχούς της Ι.Μ Πάτμου. Η εκκλησία πήρε το όνομα από την εικόνα της Παναγιάς που είναι πρωτότυπη, λόγω του ότι κρατά τον Χριστό Εστραυωμένο, στη αγκαλιά της και λόγω του ότι ο νεκρός έχει σχέση με τον χάρο, η εικόνα ονομάστηκε έτσι. Το ιδιαίτερο δε με την εικόνα είναι ότι από το 1943 μέχρι σήμερα, γίνεται το ίδιο θαύμα κάθε χρόνο. Το Απρίλιο του 1943, κάποιοι κάτοικοι του νησιού, τοποθέτησαν στην Εικόνα Της, άσπρους κρίνους, που μετά από λίγες βδομάδες, όπως ήταν φυσικό ξεράθηκαν. Δεν τους ήραν από την εικόνα, μέχρι που όσο πλησίαζε ο καιρός για την Γιορτή Της, γιορτάζει στα εννιάμερα της Παναγλιας 23 Αυγούστου, παρατήρησαν ότι τα μαραμένα κλαδιά των κρίνων, όχι μόνο ξαναζωντάνευαν αλλά και βγάλανε μπουμπούκια, ολόφρεσκα, μέχρι τη Γιορτή της που τα μπουμπούκια γίνονται ανθοί, κάθε 23 Αυγούστου.

Δεν ξέρω τι κάνει τους κρίνους στην εικόνα της Παναγιά του Χάρου, να βρίσκονται σε μια παράδοξη κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας….

Δε ξέρω ακόμη-ακόμη, εάν και γιατί οι κρίνοι αυτοί νίκησαν τους φυσικούς νόμους και παρουσιάζονται κάθε χρόνο πάνω από τη σφαίρα του λογικού, αγγίζοντας τη πριοχή του Θαύματος….

Δε μπορώ ακόμη να εξηγήσω γιατί και κόσμος που δεν είναι δα και τόσο θεοτικός ή θρησκευόμενος, στέκεται προβληματισμένος αλλά και ανίκανος να εξηγήσει το γεγονός των κρίνων, όσο και αν προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τη προσφυγή του στους νόμους της φύσης….

Δεν ξέρω, αν εκείνο το κοριτσάκι των 12-14 χρόνω, στα 1991, έμεινε γεροντοκόρη ή όχι….

Ξέρω όμως – έμαθα – ότι τελικά υπάρχουν τέτοια νησιά και κατοικούνται όλο τον χρόνο… για Χάρη Της.