ΕΧΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΨΥΧΗΣ ;

Η φωτό από εδώ

« …. η εκστρατεία, που όλοι τη λένε ‘’το Έπος’’, έχει τούτο το παράδοξο: πως είναι ένα έπος άγνωστο, θέλω να πω άγνωστο στις ζεστές του πτυχές, στην ανθρώπινη ουσία του. Φαινόμενο ψυχολογικό και ιστορικό απροσδόκητο, δημιούργημα μιας στιγμής ανεπανάληπτης, αδικήθηκε από τα μετέπειτα γεγονότα, την πλησμονή των βιωμάτων: Η κατοχή, η αντίσταση, το Κίνημα του Δεκέμβρη, τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, το ξύπνημα ενός νέου κόσμου της πυρηνικής εποχής, ήρθανε να κατακαλύψουν τη στιγμή της αλβανίας. Το κεφάλαιο ταούτο της Ελληνικής Ιστορίας, ένα από τα πιο σημαντικά, κλείστηκε, σφραγίστηκε και τοποθετήθηκε στο Αρχείο προτού μνημειωθεί……..Γιατί την Ιστορία τη συνθ’ετουν πάντοτε δύο στοιχεία, που ο χρόνος τα’ αποχωρίζει, μια σειρά γεγονότα κι’ ένα άρωμα εποχής. Το πρώτο, τα γεγονότα, μπορέις να τα’ αποκαταστήσεις ακόμα κ’ ύστερα από αιώνες. Το δεύτερο όχι, χάνεται, πετάει μαζί με τη στιγμή. Ακόμη και κείνοι που το ένιωσαν – όπως και όσο νιώθει κανένας το παρόν – ακόμα ι’ αυτοί χάνουν την αίσθησή του όταν το πάρει ο άνεμος του χρόνου »[1]

« Αν είναι αλήθεια πως ένα Έθνος άξιο να ζήσει χαλυβδώνεται, ωριμάζει μέσα στον αγώνα, τότε και η ιταλική επίθεση, η εισβολή στην Ελλάδα το φθινόπωρι του 1940, πρέπει να κριθεί με ειδικά κριτήρια. Ας θεωρηθεί σαν ένα περιστατικό από εκείνα που, ενώ ξεκινάνε από μια πρόθση ταπεινή και κακόβουλη, μετουσιώνονται χάρη στο πνεύμα της Ιστορίας και γίνονται πηγές φρονήματος, ζωής.
Για τον έλληνα των γενεών που έζησαν τις μεγάλες ημέρες του 1940-1941 ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος, πραγματικά, είναι κάτι σημαντικό και απροσδόκητο. Σημαντικό είταν, αληθινά περισσότερο από όσο μπορεί να το θεωρήσει η απλή ανασδρομή στη μνήμη. Απροσδόκητο όμως μόνο κατά το μέτρο της αξιοθρήνητης υποκρισίας του αντιπάλου, που πέτυχε να συγκαλύψει τις προθέσεις του ως τη τελευταία σχεδόν στιγμή. Γιατί έτσι κάποτε ένας δυνατός μπορεί να ταπεινώνεται από τις ίδιες του τις μεθόδους και πράξεις »[2]

«…. Στην Αθήνα, κατά τις 11 η ώρα, φάνηκαν μέσα σ’ ανοιχτό αυτοκίνητο να περνάνε αργά από τους κεντρικούς δρόμους ο Γεώργιος ο Β΄ και ο Μεταξάς. Χαιρετούσαν χαμογελαστοί τα πλήθη, που έιχαν συνεπαρθεί από ενθουσιασμό. Λησμονήθηαν τότε διαφωνίες, αντιρρήσεις για το καθεστώς, πολιτικές αντιθέσεις, όλα. Κύματα κόσμος έζωνε το αυτοκίνητο, χυνόταν πάνω του, ζητωκραύγαζε, χειροκροτούσε. Αυτά-εκεί, είτανε τα πρόσωπα που ενσάρκωναν τη θέληση του έθνους, το φρόνημά του, τίποτ’ άλλο. Ο Ελληνιός λαός είχε αποκτήσει μπροστά στον εθνικό εχθρό τη ψυχική του ενότητα….. Εκεί – πέρα, στα σύνορα, βροντούσε το κανόνι. Σε περισυλλογή βαθύτατη, με κλεισμένα μάτια, το άκουγε μέσα της κάθε ελληνική ψυχή….»[3]

ΕΧΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΨΥΧΗΣ ;

7976 Έλληνες μαχητές έπεσαν στα βουνά της Βορείου Ηπείρου και της νότιας Αλβανίας.

Για 57 μόνο έχουμε, επώνυμους, τάφους στο χωριό Βουλιαράτες του Αργυροκάστρου.

Για τους 2725 (από τους 7976) έχουν εντοπισθεί ομαδικοί τάφοι ή βρίσκονται σε οστεοφυλάκια.

Για τους 5.725 δεν υπάρχει κανένα στοιχείο. Τα οστά τους είναι διασκορπισμένα στα πεδία των μαχών.

Στη Πρεμετή υπάρχουν ομαδικολί τάφοι 1.400 Ελλήνων.

Στην Κλεισούρα, μέσα στην εκκλησία φυλάσσονται 283 κιβώτια με οστά και άλλα προσωπικά αντικείμενα, παραμάνες, επωμίδες, κουμπιά από στολές.

Στον γυναικωνίτη της εκκλησίας στο Δέλβινο υπάρχουν 28 οστεοφυλάκια………

Στις 19 Μαρτίου 2006, ο αντιπρόεδρος της ελληνικής Βουλής, αφού επέστρεψε από ένα οδοιπορικό στην Αλβανία, που έκανε για τον σκοπό αυτόν, ανέλυε τη ζοφερή κατάσταση που υπάρχει λέγοντας ότι η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου (προφανώς του 2006) πρέπει να μας βρει προσκυνητές στους τάφους των 7976 ηρώων για να αποδώσουμε τις τιμές που τους αξίζουν……

.......................................................

«Λυπάμαι που σήμερα, ιδίως οι νεότερες γενιές, έχουν λησμονήσει την ομόψυχη αντίσταση και την απαράμιλλη πολεμική αρετή των Eλλήνων του 1940-41. Mεγάλο μέρος ευθύνης γι’ αυτό φέρουμε εμείς οι παλαιότεροι, είτε ως πολιτικοί, είτε ως δάσκαλοι, είτε ως γονείς. Xρέος μας είναι να συνειδητοποιήσουμε το καίριο ιστορικό δίδαγμα που προκύπτει από τον εθνικό αγώνα του 1940-1941. ΄Oτι δηλαδή δεν πρέπει ποτέ να καλλιεργούμε φρούδες ελπίδες, αναμένοντας βοήθεια από ξένους. Aποτελεί τραγικό λάθος –το οποίο εμείς οι Eλληνες έχουμε πληρώσει αρκετές φορές και μάλιστα πολύ ακριβά– να νομίζουμε ότι, επειδή έχουμε δίκαιο, θα μας βοηθήσουν οι ξένοι. ΄Oχι, δεν μας βοηθούν, παρά μόνον όταν αυτό το δίκαιο εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα.

Eμείς που ζήσαμε αυτές τις αξέχαστες ηρωικές στιγμές, ο ένας μετά τον άλλο φεύγουμε. ΄Oμως, η μνήμη των κατορθωμάτων εκείνων πρέπει να διατηρηθεί ζωντανή εις το διηνεκές. Kαι τα σπουδαία διδάγματά τους να αποτελούν τους οδοδείκτες της ατομικής μας ζωής και της εθνικής μας πορείας»

[1] Από τον πρόλογο στην 1η έκδοση (1964) του έργου του Άγγελου Τερζάκη ‘’ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΟΠΟΙΪΑ (ΓΕΣ/7ο ΕΓ).
[2] Από το Α’ Κεφάλαιο του έργου του Άγγελου Τερζάκη ‘’ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΟΠΟΙΪΑ (ΓΕΣ/7ο ΕΓ).
[3] Από το Β’ Κεφάλαιο του έργου του Άγγελου Τερζάκη ‘’ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΟΠΟΙΪΑ (ΓΕΣ/7ο ΕΓ).