Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ

(Το μέγεθος και η διάρκειά του)

Είπα να μην γράψω κάτι σχετικό γύρω από τις έννοιες ΕΘΝΟΣ, ΠΑΤΡΙΔΑ ΧΡΕΟΣ κ.λ.π, μια που πλήρως τα έχουν πει και γράψει οι Greg και ιστολόγιον .

Ένα ποστ όμως του Greg με ‘’ερέθισε’’ και να’μαι!!

Βλέποντας, όπου γυρίσει κανείς, να γράφονται και αρνητικά και θετικά για τις έννοιες αυτές, μπορεί να καταλάβει την ΒΑΣΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ των δύο – κατά τεκμήριο – ‘’στρατοπέδων’’.

Αυτοί που θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται, ή να νομίζουν ότι ανήκουν στην ομάδα εκείνη που όλα τα ΄΄παλιομοδίτικα’’ και τα συντηριτικά, έχουν την απαρχή και την αιτία, στον ξένο παράγοντα, στο ράσο και τη κακή μας τύχη ….που δεν διαλέξαμε να ανήκουμε στο πουθενά,

Και αυτοί που για την ύπαρξή μας, πρέπει να είμαστε ευγνόμονες, σε θεσμούς και πρόσωπα, όπως η Εκκλησσία, το Δημοκρατικό Πολίτευμα, οι Εθνάρχες κ.λ.π

Τα πράγματα ίσως να είναι πιο απλά. Πιο ομαλά στην εξήγησή τους.

Υπάρχει και το σύνολο του κόσμου, του λαού, του τόσο κακοποιημένου, κατά καιρούς, που στην ουσία, είναι και ο καθοριστικός παράγοντας της ιστορίας του.

Αλλά τι σημαίνει ρόλος του λαού, της κοινωνίας μας βρε παιδιά!

Πιστεύω ότι ο ιστορικός ρόλος ενός λαού, αποτελεί το πλαίσιο της ιστορικής συνείδησής του και είναι ένα από τα πολυτιμότερα-αν όχι το πολυτιμότερο- στοιχείο για τη παράδοσή του.

Η παράδοση του λαού - που στην ουσία είναι το σύνολο των αντιλήψεων μιας κοινωνίας ανθρώπων, για την ηθική και το δίκαιο, προϋποθέτει μια οργανομένη ομάδα, αλλά και την συνέχεια μέσα στους κόλπους της ομάδας αυτής, που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά.

Ο ιστορικός ρόλος του Έθνους ανακεφαλαιώνεται συνέχεια μέσα στο λαό, δημιουργώντας έτσι ένα συνεκτικό κρίκο μεταξύ των ατόμων που το συνθέτουν και αναπτύσσοντας ένα συναίσθημα ηθικής ευθύνης, για όσους υπήρξαν και για όσα έγιναν στο παρελθόν, αλλά και για όσους θα υπάρξουν και για όσα θα γίνουν στο μέλλον.

Την ευθύνη ενός λαού, απέναντι στην ιστορική του παράδοση αλλά και στο μέλλον του, δεν θα μπορούσε να αποδώσει καλύτερα, κανένας άλλος, εκτός από τον Κωστή Παλαμά.

Χρωστάμε σ’όσους ήρθαν, πέρασαν
Θα ρθούνε, θα περάσουν.
Κριτές θα μας δικάσουν
Οι αγέννητοι, οι νεκροί.

Η έννοια και η σπουδαιότητα του ‘Εθνους αποδίδεται με επιτυχία από το Γάλλο ιστορικό Ernest Renan.

Σε μια διάλεξή του στη Σορβόνη, στις 11 Μαρτίου του 1882, υποστήριξε ότι:

‘’το Έθνος, όπως και το άτομο είναι το καταστάλαγμα ενός μακρού παρελθόντος θυσιών και αφομοιώσεων. Η λατρεία των προγόνων, είναι η πιο νόμιμη από όλες τις άλλες, διότι, οι πρόγονοι, μας έκαναν ότι είμαστε σήμερα…..Το Έθνος είναι μία μεγάλη αλληλεγγύη που αποτελείται από τη συναίσθηση των θυσιών που κάναμε και από αυτές που είμαστε διατιθεμένοι να κάνουμε’’.

Ο Raymond Poincaré, ο Πρόεδρος της Γαλλίας από το 1913 έως το 1920, θεωρεί ότι στην ανθρώπινη ιστορία δημιουργήθηκε το κατάλληλο κλίμα από, μικρότερες ενός έθνους, ομάδες, και ότι το συναίσθημα που ονομάζουμε ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ, δεν περίμενε να αναπτυχθεί όταν αναπτύχθηκαν οι ιδέες του Έθνους, αλλά προ-υπήρχε στις συνειδήσεις των ατόμων, των μικρών αυτών ομάδων. Φέρνει μάλιστα, ως παραδείγματα αυτά των Ελλήνων της Κλασικής περιόδου και των Ρωμαίων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και διαπιστώνει ότι δεν έπαιξε αρνητικό ρόλο στη δημιουργία αυτού του συναισθήματος, το περιορισμένο, των Ελληνικών ‘’πόλεων – κρατών’’, ή η τεράστια έκταση της αυτοκρατορίας.
Στους πρόποδες του Παρθενώνα και του Παλατίνου λόφου, λέει, αναπτύχθηκαν οι ωραιότερες πατριωτικές αρετές και από κεί πέρασαν σε όλο τον κόσμο τα μεγάλα μαθήματα της ΑΝΔΡΕΙΑΣ της ΑΦΟΣΙΩΣΗΣ, της ΘΥΣΙΑΣ και του ΧΡΕΟΥΣ.

Προς τι λοιπόν ο περί έθνους κοπετός ολίγων κι επίμονων προς τούτο αριστερών ή «αριστερών». Μάλιστα καθηγητών. Αγράμματοι είναι ή πονηροί;
Που γράφει και ο ΣΤΑΘΗΣ ;

Το έθνος έχει τη συνέχειά του, δεν διασπάται,

Το έθνος έκανε την επανάσταση και δημιούργησε το κράτος -όχι το αντίθετο. Μια επανάσταση ταυτοχρόνως και κοινωνική- δύο εμφύλιοι, εν πολλοίς ταξικοί, πόλεμοι το μαρτυρούν επαρκώς.

Τι λοιπόν συζητάμε δέκα χρόνια ανοησίες; για να μη συζητάμε άλλα; ή επειδή επί των ανοησιών χτίζονται ανώγια (να μας πλακώσουν) και κατώγια (να μας θάψουν).

Η Ιστορία με το «έθνος» υπό το πρίσμα της αγενούς μας τύφλωσης και με τον «πολυπολιτισμό» έχει παραβρωμίσει. Ούτε το Κούγκι ήτο παρεξήγησις, ούτε η ΄Εξοδος του Μεσολογγίου μια διαταραχή στην πολυπολιτισμική συνύπαρξη αγάδων-ραγιάδων. Είναι απαράδεκτο η Αριστερά, μέρος της, να συμμετέχει σ' αυτό το αντιλαϊκό μεταμοντερνιστικό παιχνίδι και να μηρυκάζει αμερικανιές για να κάνουν καριέρα (στην καμπούρα μας) ορισμένα τέκνα της, βολεψίες παρά τω πρυτανείω και τω πραιτωρίω. Δεν μπορεί για χάρη τους να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε την τύφλα μας, ούτε μπορεί η Αριστερά στη θέση της ταξικής αλληλεγγύης και του ταξικού αγώνα να βάζει γλυκερές -μη- κυβερνητικές μπούρδες.

Και στο κάτω κάτω, ας αυτοχειριαζόμεθα σεμνότερα, σύντροφοι, στα σπίτια μας. Κι όχι στη μέση στο παζάρι, χάριν δεκαπέντε κουραμπιέδων.
Που γράφει και ο ΣΤΑΘΗΣ .

Εγώ δεν έχω να πω τίποτε άλλο, εκτός του ότι,

αν συνεχίσουμε έτσι, το μέγεθος και την διάρκεια του ιστορικού ρόλου του λαού μας ροκανίζουμε και τίποτε άλλο.