ΣΤΗ ΧΑΡΗ ΤΗΣ

Θυμάμαι όταν πήγα για πρώτη φορά στους ΛΕΙΨΟΥΣ, ήταν Νοέμβρης του 1985, Δημοτικές εκλογές και τότε….
Είχε ένα τρομερό αέρα που τα κούναγε όλα, δεν μπορούσες να σταθείς απέναντί του.

Όταν πρωτοαντίκρυσα το λιμάνι τους, σκέφτηκα,

……υπάρχουν τέτοια νησιά; Κατοικούνται όλο το χρόνο;

150 κάτοικοι όλοι κι’ όλοι, οι περισσότεροι μεσήλικες και πολλοί γέροι πριν την ώρα τους.
Έκανα τη δουλειά μου κι’έφυγα, μα το ερώτημα είχε στριμωχθεί για καλά μέσα μου,

…υπάρχουν τέτοια νησιά; Κατοικούνται όλο το χρόνο;

Αργότερα στα 1991, αν θυμάμαι καλά, έτυχε, καλοκαίρι αυτή τη φορά, να ξαναβρεθώ στους Παναγιά του Χάρου! αναρωτηθήκαμε και αλληλοκοιταχθήκαμε, τά’πεξε το κοριτσάκι;

Παρόλα αυτά, πήγαμε και προσκυνήσαμε τη Χάρη Της, στο Εξωμονάστηρό ΤΗΣ, στο δρόμο για τη Χοχλακούρα.

Καλοκαίρι 2003, η 17 Νοέμβρη πιάνεται και οι ΛΕΙΨΟΙ γίνονται ‘’της μόδας’’, μια που τα ΜΜΕ, ανακαλύπτουν το σπίτι του ΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ, κόκκινο μες τα ολόασπρα με γαλάζιες πινελιές σπίτια του νησιού. Είναι τότε που είχα υποσχεθεί στη γυναίκα μου να πάμε μαζί, ό,που είχα πάει μόνος. Και να μας στο νησί, να βλέπω πόσο πολύ τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν, μέσα σε 18-20 χρόνια.

Γεμάτο από νέα σπίτια, το λιμάνι, η Χώρα, ο κεντρικός οικισμός του νησιού. Κόσμος, κίνηση, ΑΤΜ, 3 ταξί όλα και όλα, αστική δημοτική συγκοινωνία, με 3 πουλμανάκια των 16 θέσεων, να σε ηγαίνουν σε όλες τις παραλίες με ένα ευρώ, δρόμοι ασφαλτοδρωμένοι προς το βορρά για τον Πλατύ Γιαλό

και το νότο για τη Χοχλακούρα και το Εξωμονάστηρο της Παναγιάς του Χάρου.

Μόνο που η εικόνα ΤΗΣ, δεν ήταν πια εκεί, για το φόβο των κλεφτών. Την είχαν μεταφέρει για προσκύνημα στη Μητρόπολη της Χώρας, στην εκκλησία του Αγ. Ιωάννη.

Στη ΧΑΡΗ ΤΗΣ λοπόν..... και λίγα ιστορικά.

Το εξωμονάστηρο της Παναγιά του Χάρου, είναι μια από τις αξιολογότερες και παλιότερες εκκλησίες της περιοχής, χτισμένη στα 1600 μ.χ από μοναχούς της Ι.Μ Πάτμου. Η εκκλησία πήρε το όνομα από την εικόνα της Παναγιάς που είναι πρωτότυπη, λόγω του ότι κρατά τον Χριστό Εστραυωμένο, στη αγκαλιά της και λόγω του ότι ο νεκρός έχει σχέση με τον χάρο, η εικόνα ονομάστηκε έτσι. Το ιδιαίτερο δε με την εικόνα είναι ότι από το 1943 μέχρι σήμερα, γίνεται το ίδιο θαύμα κάθε χρόνο. Το Απρίλιο του 1943, κάποιοι κάτοικοι του νησιού, τοποθέτησαν στην Εικόνα Της, άσπρους κρίνους, που μετά από λίγες βδομάδες, όπως ήταν φυσικό ξεράθηκαν. Δεν τους ήραν από την εικόνα, μέχρι που όσο πλησίαζε ο καιρός για την Γιορτή Της, γιορτάζει στα εννιάμερα της Παναγλιας 23 Αυγούστου, παρατήρησαν ότι τα μαραμένα κλαδιά των κρίνων, όχι μόνο ξαναζωντάνευαν αλλά και βγάλανε μπουμπούκια, ολόφρεσκα, μέχρι τη Γιορτή της που τα μπουμπούκια γίνονται ανθοί, κάθε 23 Αυγούστου.

Δεν ξέρω τι κάνει τους κρίνους στην εικόνα της Παναγιά του Χάρου, να βρίσκονται σε μια παράδοξη κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας….

Δε ξέρω ακόμη-ακόμη, εάν και γιατί οι κρίνοι αυτοί νίκησαν τους φυσικούς νόμους και παρουσιάζονται κάθε χρόνο πάνω από τη σφαίρα του λογικού, αγγίζοντας τη πριοχή του Θαύματος….

Δε μπορώ ακόμη να εξηγήσω γιατί και κόσμος που δεν είναι δα και τόσο θεοτικός ή θρησκευόμενος, στέκεται προβληματισμένος αλλά και ανίκανος να εξηγήσει το γεγονός των κρίνων, όσο και αν προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τη προσφυγή του στους νόμους της φύσης….

Δεν ξέρω, αν εκείνο το κοριτσάκι των 12-14 χρόνω, στα 1991, έμεινε γεροντοκόρη ή όχι….

Ξέρω όμως – έμαθα – ότι τελικά υπάρχουν τέτοια νησιά και κατοικούνται όλο τον χρόνο… για Χάρη Της.

Η τελική μάχη σε Βίτσι – Γράμμο

‘’Μετά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του κυβερνητικού στρατού σε Πελοπόννησο, Ρούμελη, Θεσσαλία και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, καθώς και μετά την ανακατάληψη του Γράμμου από τον ΔΣΕ, ήταν φανερό ότι τα πράγματα όδευαν προς την τελική σύγκρουση. Ο στρατός της κυβέρνησης των Αθηνών είχε καταφέρει να απαγκιστρώσει ισχυρές δυνάμεις του από τον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο και να τις στρέψει προς το Γράμμο και το Βίτσι, όπου βρισκόταν συγκεντρωμένος ο κύριος όγκος των ανταρτικών δυνάμεων. Από την άλλη ο ΔΣΕ, φανερά εξασθενημένος, χωρίς τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει σοβαρές κινήσεις αντιπερισπασμού και να αλαφρύνει το μέτωπο από την ισχυρότατη, πλέον, πίεση του εχθρού, χωρίς εφεδρείες και τον οπλισμό του αντιπάλου του, με ανοικτά τα νώτα του από μέρους της Γιουγκοσλαβίας, αφού δεν μπορούσε από κει να περιμένει τίποτα το ιδιαίτερο, ήταν υποχρεωμένος να δώσει τις τελευταίες μάχες βασισμένος στο πείσμα, στη μαχητικότητα και στον ηρωισμό των ανταρτών, ανδρών και γυναικών.
Η τελική σύγκρουση ξεκίνησε στις 2 Αυγούστου του 1949 και ολοκληρώθηκε στις 30 του ιδίου μήνα με την ήττα και την υποχώρηση των ανταρτικών δυνάμεων ‘’.

Το κείμενο δεν είναι δικό μου, αποτελεί αντιγραφή από την επίσημη έκδοση του ΚΚΕ, από το αφιέρωμα του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ για τον ΔΣΕ (Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας), όπου παραμπέμπει και το λινκ.

Η ολοκληρωτική καταστροφή των ανταρτικών δυνάμεων, από τον κυβερνητικό στρατό (και χρησιμοποιώ ορολογία του ΚΚΕ, για να μη με πουν ξανά ότι η σκέψη μου είναι μονόπλευρη), σήμανε και την αρχή μιας νέας εποχής για την Πατρίδα, εποχή που ακόμη και σήμερα παραπαίει μεταξύ της προσπάθειάς της να πάει μπροστά και το ανεξήγητο κόμπλεξ, για την περίοδο εκείνη, που υπάρχει χρόνια τώρα, στην αποδώ πλευρά, αυτή των νικητών.

Το ΚΚΕ, ανεξάρτητα με τα λάθη που έχει κάνει και τη κοσμοθεωρία του (ίσως είναι το μοναδικό κόμμα παγκόσμια που ακόμη ονειρεύεται την ταξική πάλη), είναι το μοναδικό κόμμα που έχει καταθέσει στην Ιστορία, πολιτικές του συλλογικές αποφάσεις, μέσα στις οποίες με θάρρος καταγράφει τους στόχους, τα πολλά του λάθη και την αλήθεια όπως αυτό την αντιλαμβάνεται.

Χιλιάδες επώνυμα και ανώνυμα μέλη του οδηγήθηκαν, άλλα εθελοντικά, άλλα αναγκασμένα, από το Κόμμα, στο θάνατο και στην εξορία, έχοντας την πίστη, έστω και λανθασμένα, για τι δίκαιο του αγώνα τους. Έναν αγώνα που δεν οδήγησε μόνο τους ίδιους στην καταστροφή, αλλά ολόκληρο το ‘Εθνος.

Από την άλλη πλευρά, οι νικητές του Γράμμου και του Βίτσι, έχουν παραδώσει τις δικιές τους θυσίες σε διαχειριστές αλλοτρίων, αναπαύονται αυτάρεσκα στις δάφνες των νεκρών τους, εκείνης της περιόδου, και διαχειρίζονται, σε κάκιστο μάλιστα βαθμό, τις θυσίες τους.
Έφεραν τα πάνω – κάτω, επιτρέποντας στην Αριστερά ναί γίνει η παράταξη της Αντίστασης, και να τους κατηγορεί για συνεργασία με τον κατακτητή ή για μη συμμετοχή στον αντιστασιακό αγώνα.

Επέτρεψαν την ηρωποίηση των καπεταναίων του ΕΑΜ, τη λήθη της ΠΕΑΝ.
Ξεχάστηκαν οι Ριμινίτες και οι Σαμποτέρ.
Όποιος μιλά σήμερα για τον Ψαρρό και τον Ζέρβα, είναι της ‘’αντίδρασης’’ και μοναρχοφασίστας’’.
Ανιστόριτοι και υπερόπτες, ακούν για την Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση της Ελέυθερης Ελλάδας και για το πατέρα του Σημίτη, που ήταν μέλος της και δεν μιλούν για τον ρόλο του σλαυομακεδόνα Υπουργό της (Ελληνικής υποτίθεται κυβέρνησης), τον γνωστό Πασκάλ Μητρόφσκυ του ΣΝΟΦ ( Σλαυομακεδονικό Εθνικό Απελευθεροτικό Μέτωπο).

Έτσι δεν προδόθηκαν μόνο οι νεκροί των νικημένων αλλά και των νικητών !!!
………………………….

‘’Τιμάμε εδώ, στο προπύργιο του Γράμμου, τα 60χρονα από τη δημιουργία του ΔΣΕ. Υποκλινόμαστε με περηφάνια στον τρίχρονο αγώνα που εξελίχθηκε σε ένα πραγματικό ολοκαύτωμα. Τιμάμε όλους εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους, αυτούς που επέζησαν και συνεχίζουν σήμερα να παλεύουν…’’.

Έλεγε η Αλέκα Παπαρήγα στην εκδήλωση της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 60χρονα από την ίδρυση του ΔΣΕ, στο Κεφαλοχώρι Κόνιτσας (Λυκόρραχη), την Κυριακή 2 Ιούλίου 2006 και συνέχισε…

‘’Ο ΔΣΕ μας εμπνέει. Υπάρχουν δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι. Ο πόλεμος είτε με τη μορφή της αντίστασης είτε μ' αυτή της εσωτερικής ταξικής ένοπλης σύγκρουσης δεν είναι προκαταβολική επιλογή των κομμουνιστών, των αγωνιστών, των λαών. Επιβάλλεται από τις εγχώριες αστικές δυνάμεις και τους ξένους ιμπεριαλιστές’’.

Και δεν είπε κουβέντα, για τις αποφάσεις της 5ης Ολομέλειας του κόμματός της (30-31 Ιανουαρίου 1949, Γράμμος), που άλλαξε τη θέση του ΚΚΕ, για το Μακεδονικό, που μέχρι τότε ήταν "πλέρια ισοτιμία στις μειονότητες που ζούσαν στην Ελλάδα", με τη θέση για ‘’αυτοδιάθεση των Σλαβομακεδόνων’’.

Και δεν μίλησε για τη ‘’πλατφόρμα’’ του Μάρκου Βαφειάδη, που έδωσε στο Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ, στις 15 Νοεμβρίου του 1948, όταν τον επαναφέρανε από τη Μόσχα που τον είχανε κλείσει σε ψυχιατρείο, για να λογοδοτήσει και που από τότε πρόβλεψε με ακρίβεια το μακελειό που θα συνέβαινε λίγους μήνες μετά τον Αύγουστο του 1949.

‘’Στις 25 Αυγούστου, στις 5.30 το πρωί, ο κυβερνητικός στρατός άρχισε την επίθεση στο Γράμμο. Η αντίσταση των ανταρτών υπήρξε σκληρή και ηρωική, αλλά ο αγώνας ήταν άνισος. Στις 26 Αυγούστου η IX μεραρχία του κυβερνητικού στρατού υπερκέρασε τη γραμμή άμυνας των ανταρτών και εισχώρησε στα μετόπισθεν κατά μήκος των αλβανικών συνόρων. Ο κίνδυνος πλήρους κυκλώσεως χωρίς έξοδο διαφυγής ήταν πλέον ορατός για το ΔΣΕ. ‘Ετσι, από το μεσημέρι της 28ης Αυγούστου άρχισε η σύμπτυξη των δυνάμεών του προς το κέντρο του μετώπου και η οργάνωση της υποχώρησης προς την Αλβανία. Στις 29 με 30 Αυγούστου έπεσε και το ύψωμα Κάμενικ. Η μάχη του Γράμμου είχε τελειώσει και μαζί της είχε τελειώσει και ο τρίχρονος ηρωικός αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού…’’

διαβάζουμε στο αφιέρωμα του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ για τον ΔΣΕ (Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας), όπου παραμπέμπει και το λινκ.

Φεύγοντας είχαν αφήσει 922 νεκρούς και 944 αιχμαλώτους.
Δίπλα τους, 243 νεκροί στρατιώτες και 1452 τραυματίες του κυβερνητικού στρατού.

Ένα μικρό τμήμα της πελώριας ανθρωποθυσίας που προσέφερε η ηγεσία του ΚΚΕ, δηλαδή ο Ν. Ζαχαριάδης, αδιαφιλονίκητος ηγέτης του ΚΚΕ για ένα τέταρτο αιώνα, στον βωμό των ξένων συμφερόντων, του Τίτο και του Στάλιν και των ΄΄λαθών΄΄ του.

Από τη πλευρά του ΚΚΕ, για τις απώλειες του ΔΣΕ, δεν υπάρχουν στοιχεία απωλειών.

Από την πλευρά των κυβερνητικών δυνάμεων, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Δνσης Ιστορίας Στρατού, για το διάστημα 1946-1949 οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους:

Σκότωθηκαν 54.000 Έλληνες και τραυματίστηκαν 37.557.

Σε όλους αυτούς τους Νεκρούς, το ελάχιστο χρέος κάθε ζωντανού Έλληνα, είναι να τους θυμόμαστε, όχι για να τους καταδικάζουμε, αλλά γιατί η πρόληψη μιας συμφοράς, έχει μεγαλύτερη σημασία από τη καταστολή της.
Η ιστορική γνώση και αλήθεια, μπορεί να αποτρέψει ένα λάθος, ένα λάθος που δεν πρέπει να το ρίχνει ο ένας στον άλλο, αλλά να το αποδέχεται, στο ποσοστό που του αναλογεί.

Αλλά αυτό θέλει λεβεντιά.

Όταν τα όπλα και η βία, όμως, θέρισαν το άνθος του ελληνισμού στις δύο όχθες της εθνικής κοίτης, το δρεπάνι έκοψε και τη ΛΕΒΕΝΤΙΑ, τη πρώτη από τις αρετές του Έλληνα……

Αυτά ως ελάχιστο φόρο τιμής για τους νεκρούς που πολέμησαν και έπεσαν και από τις δύο πλευρές, στον Γράμμο, πριν από 55 χρόνια……


ΥΓ
Θα περιμένω και φέτος να δώ τι θα κάνει το σημερινό επίσημο κράτος, για τις γιορτές στον Γράμμο. Θα πάει όπως πήγε στον Αϊ Στράτη;

‘Η μήπως νομίζουν ότι οι του ‘’μεσαίου και δεξιότερα’’ χώρου, ψηφοφόροι είναι …δεδομένοι..;