ΕΝΑΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ( ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ )

ΤΑΡΑΝΤΑΣ


Μετά από ταξίδι 18 περίπου ωρών, από την Πάτρα, φτάνει κανείς στο Μπάρι και από κεί στον Τάραντα.
Αποικία της αρχαίας Σπάρτης που ιδρύθηκε το 708 π.χ, όταν ο ιδρυτής της πόλης, Φίλανθος από την Λακωνία, έφερε, στο σημείο αυτό τα νόθα παιδιά των Σπαρτιατισσών που τα είχαν αποκτήσει με είλωτες, κατά την διάρκεια των πολέμων με τους Μεσσήνιους. Η μεγαλύτερη ακμή της πόλης, υπήρξε η περίοδος από 450 μέχρι 350 π.χ, κατά την οποία η γύρω, σημερινή ιταλική, περιοχή, υπό την επικυριαρχία της, επί των γηγενών πληθυσμών, γνώρισε την ανάπτυξη του εμπορίου, με αποκορύφωμα την περίοδο 430 - 365 π.χ, εποχή του ικανότατου φιλισόφου και πολιτικού ανδρός Αρχύτα, φίλου του Πλάτωνα.
Δίκαια θεωρείται από πολλούς, η ‘’ πρωτεύουσα’’ της Μεγάλης Ελλάδος, για την υπερπόντια εξάπλωση των Ελλήνων.
Στα 209 π.χ, ως τιμωρία του Τάραντα, για την συμμαχία τους με τους Καρχηδονίους του Αννίβα, καταλήφθηκε από τους Ρωμαίους, υπό τον Ύπατο Κόιντο Φοίβιο Μάξιμο και κατά- στράφηκε ολοσχερώς.
Στα 927 μ.χ καταστρέφεται και πάλι από τους Σαρακηνούς.
Στα 967 μ.χ επανιδρύεται από τον Στρατηγό του Βυζαντίου Νικηφόρο Φωκά και ο Τάραντας περνά περίοδο αναγέννησης.
Στα 1063 κατακτάται από τους Νορμανδούς και αρχίζει μία άλλη περίοδος στην ιστορία της.
Δέχεται πολλές επιδρομές από Τούρκους κατά τον 16ο και 17ο αιώνα, λόγω του φυσικού και στρατηγικού της λιμανιού.
Στα 1801, αποτελώντας τμήμα της Απουλίας, που ανήκε στους Αραγόνες βασιλείς, καταλαμβάνεται από τα στρατεύματα του Ναπολέοντα.
Στα 1815 επιστρέφεται στους Βουρβόνους.
Στα 1860 τελικά, ενσωματώνεται στο Βασίλειο της Ιταλίας.


Μεγάλη η διαδρομή της και η ιστορίας της.
Πολλοί αυτοί που ζήλεψαν την στρατηγική θέση του λιμανιού της και κατόρθωσαν, να το καταλάβουν, παρωδικά ή μόνιμα.
Ένα το αξιολογότερο.
Τα ‘’μπάσταρδα’’ εκείνα παιδά των Σπαρτιατισσών, πίσω στα 708 π.χ, με την οξύνειά τους, την αποτελεσματικότητά τους και το δημιουργικό τους πνεύμα, απέδειξαν – για μια ακόμη φορά – ότι όταν η ράτσα μας (όπως και άλλες, βέβαια), αποτελεί ‘’μειονότητα’’ και αισθάνεται καταδιωκόμενη, μεγαλουργεί, βρίσκει τις άμυνές της, αποδεικνύει την αρχαία των νέων υπόσχεση ''άμες δε γεσόμεθα, πολλώ κάρονες’’




Α! και μία …… λεπτομέρεια, που ίσως να (μην) έχει και πολύ σημασία !!!!
Η πόλις σήμερα ακόμη (;) διατηρεί στο επίσημο σήμα της, πάνω από τον άνδρα με την τρίαινα που ιππεύει ένα δελφίνι, την ελληνική λέξη ΤΑΡΑΣ !

ΕΝΑΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ

ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ
(MAGNA GRECIA)
( Νότιος Ιταλία – Σικελία )

‘’ΜΑΣ ΕΤΕΡΕ ΤΟ ΡΕΜΑ’’

Ένας γραικάνικος στίχος κάποιου τραγουδιού που ακούγεται στις διάφορες τελετές αδελφοποιήσεως, χωριών της Μεγάλης Ελλάδος με δήμους ή/και κοινότητες της σημερινής Ελλάδος, όπως στον Δήμο Αλμυρού, του Βελβενδού κ.α.

‘’ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΚΡΕΤΣΙΟΙ ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΠΛΑΤΕΓΚΟ’’

Έλεγε σε ένα γκρούπ, ταξιδιωτών, ο καθηγητής VIOLI, φιλόλογος, στο Λύκειο της BOVA MARINA, του ΓΥΑΛΟΥ ΤΟΥ ΒΟΥΑ δηλαδή, και Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, στο σημερινό κεφαλοχώρι των ελληνόφωνων χωριών της Καλαβρίας και τους εξηγούσε ότι η λέξη ‘πλατέγκο’’ στα γραικάνικα σημαίνει ‘’γλώσσα’’ και προέρχεται από το ομηρικό ρήμα που σήμαινε ‘’ομιλώ’’.

Έρχονται στη σκέψη, όλες οι ‘’αποθηκευμένες’’ στον σκληρό μου, γνώσεις, όχι βέβαια επιπέδου σοβαρού, για τον μύθο της καταδίωξης του Δαιδάλου από τον Μίνωα, που σηματοδοτεί την Μινωική παρουσία στην Ιταλία, άσχετα αν περιορίζεται στην Απουλία και στον Ακράγαντα, για την εποίκηση των Ελλήνων της Ν. Ιταλίας και της Σικελίας, τον 8ο π.χ αιώνα και για τις τρομερές πολιορκητικές μηχανές του Αρχιμήδη, στις Συρακούσες, για τον θάνατό του, για τον περίφημο Στρατηγό του Ιουστινιανού, τον Βελισσάριο (535 μχ) και την επανακατάκτηση μεγάλου μέρους της Μ. Ελλάδος, για λογαριασμό της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και σε κάποια στιγμή λέω, δεν γίνεται, πρέπει να τα δω, να δω τι είναι όλα αυτά και γιατί ακόμη και σήμερα οι Ιταλοί, δεν ντρέπονται να έχουν την επιγραφή Magna Grecia, παντού ανηρτημένη.

Συμπέρασμα:Όταν θέλει κάποιος, πάντοτε εκπληρώνει αυτά που από παλιά ή και πρόσφατα σκέφτεται και σκεφτόταν. Οι αποικίες των αρχαίων μας προγόνων, στην νότιο Ιταλία και στη Σικελία, στη Μεγάλη Ελλάδα δηλαδή, ήταν ο προορισμός.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ, στο ΜΕΜΝΩΝ TRAVEL, το γραφείο που μας ξενάγησε, τη κυρία Χρύσα, την ψυχή της ομάδος, που πάντα με επιτυχία, ως καταλύτης, ηρεμούσε τα πνεύματα (βλέπεις μεγάλο το ταξίδι και διαφορετικές οι προτεραιότητες των 30 και ατόμων της ομάδος), τον Γιώργο τον Τσινούκα, τον ξεναγό, που δεν ήταν μόνο ξεναγός αλλά είχε ένα ιδιαίτερο χάρισμα, να ‘’δένει’’ τα χθεσινά με τα σημερινά αλλά και τα μελλούμενα, στην ξενάγησή του, χωρίς σκοπιμότητες, πολιτικολογίες και πιστός μόνο στα αποδειχθέντα ιστορικώς, και βέβαια στον Σπήλιο, τον οδηγό μας, που μ’εφερε πίσω στα 1984, όταν πρωτοσυναντηθήκαμε, χωρίς να υπάρχει, τότε, η παραμικρή υποψία ότι θα επαλειθεύαμε, το ‘’βουνό με βουνό μόνο δε σμίγει’’, μετά 25 χρόνια. Ας είναι όλοι τους καλά και καλά ταξίδια.

ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ.