ΣΚΑΣΙΑΡΧΕΙΟ

Έφυγα !

Έφυγα για να αποτοξινωθώ και να νοιώσω λίγο ως καθημερινος Έλληνας, με τις σκοτούρες του, τις μουρμούρες του, τη μιζέρια του αλλά και την καθημερινή αγάπη για τη ζωή, το γέλιο, το σκωπτικό, αλλά καλοκάγαθο, πείραγμα των άλλων και την απολαβή των ίδιων πειραγμάτων, από τους άλλους της παρέας του.

Έφυγα για να νοιώσω τη μεγαλοσύνη του, τη θρησκευτικότητά του, την επιστροφή (έστω και αν δεν το συνηδειτοποιούμε πολλές φορές), στις ρίζες….

΄΄Να, Ο Νυμφίος Έρχεται στο μέσο της νύχτας, κι ευτυχισμένος θα είναι ο δούλος που θα τον βρει (Ο Νυμφίος) ξάγρυπνο να τον περιμένει• Άνάξιος όμως πάλι θα είναι εκείνος, που θα τον βρει ράθυμο και απροετοίμαστο. Βλέπε, λοιπόν, ψυχή μου να μη βυθιστείς στον πνευματικό ύπνο, για να μην παραδοθείς στο θάνατο (της αμαρτίας) και να μείνεις έξω της βασιλείας του Θεού. Αλλά ανάνηψε κράζοντας• Άγιος, Άγιος, Άγιος είσαι εσύ Ο Θεός• σώσε μας διά της προστασίας των επουρανίων Άσωμάτων δυνάμεων (τών Αγγέλων)΄΄.

(Περισσότεροι ύμνοι εδώ).

Ένοιωσα την ησυχία του βουνού.

''Γιατί είσαι όκνηρή καί αδιάφορη, άθλία μου ψυχή; Γιατί φαντάζεσαι άκαιρα μέριμνες ανόητες και μάταιες; Γιατί ασχολείσαι με πράγματα που ρέουν και χάνονται;΄΄.
(Περισσότεροι ύμνοι εδώ).

Ένοιωσα τη κατάνυξη του παράφωνου αλλά αναμάρτητου γέρο Παπά- Γιώργη, που το πρωϊ υπηρετεί τις αγελάδες του (κύριο βιοποριστικό εισόδημα) και το βράδυ, τον Κύριο του και Θεό του, αλλά και δικού μας Θεού, των αμαρτωλών και πολυπράγμωνων.

΄΄Μιά πόρνη γυναίκα σε πλησίασε, φιλάνθρωπε Κύριε, και άδειασε στα πόδια σου αρώματα ανακατεμένα με δάκρυα΄΄.
(Περισσότεροι ύμνοι εδώ).

Ακούραστα, χωρίς υστεροβουλία, χωρίς βαρυγκομιά. Εκεί γεννήθηκε, εκεί μεγάλωσε, εκεί θέλει να πεθάνει.

΄΄Ο Διδάσκαλος παρέχει στούς μαθητές του παράδειγμα ταπεινώσεως΄΄.
(Περισσότεροι ύμνοι εδώ).


‘’ Τέτοιες μέρες περιμένουμε, με την παπαδιά, να γεμίσει το χωριό από κόσμο, που κάνει σκασιαρχείο, από τις φυλακές του…΄΄ συνηθίζει να λέει, στο καφενείο, μετά την απόλυση.

Ένοιωσα την ηρεμία και την ξεγνιασιά, του ΄΄επισκέπτη΄΄.

΄΄Κύριε, Όταν έφθασες στο εκούσιο πάθος σου, φώναξες στους μαθητές σου: Άφού δεν μπορέσατε μια ώρα ν' αγρυπνήσετε μαζί μου, πώς ύποσχεθήκατε να πεθάνετε για μένα;΄΄΄.
(Περισσότεροι ύμνοι εδώ).

Ένοιωσα τα μάτια των λιγοστών συγχωριανών να με κοιτούν, από πάνω μέχρι κάτω και να ρωτούν επίμονα, χωρίς να λένε λέξη,

- Τι γίνεται στη πρωτεύουσα, βρε αδελφέ;
- Τι νέα μας φέρνεις;
- Τι λένε τα γκουβέρνα;

…… και αισθάνθηκα άσχημα, άβολα.

Πώς να χαλάσω τη μεγαλύτερη γιορτή τους, μας, της Χριστιανοσύνης!

Πώς να ξεκινήσω τη κουβέντα, προσπαθώντας να απαντήσω στα ερωτήματά τους;

Πώς να τους απογοητεύσω (γιατί θα τους απογοήτευα), τέτοιες μέρες;

Τί να τους πώ για τα λόγια τα ψεύτικα, τα ωραία, τα μεγάλα;

Για προσμονές και υποσχέσεις ανεπλήρωτες!

Για το ‘’μία από τα ίδια’’ της Ελληνικής πραγματικότητας!

Και τους απάντησα έτσι απλά

ΟΛΑ ΚΑΛΑ, ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ !!