ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ

Τους αγώνες των προγόνων μου.

Το αίμα τους που χύθηκε τόσο πρόωρα (για ορισμένους).

Την αγωνία όσων επέζησαν για το σήμερα και το αύριο των παιδιών τους.

Την τόση ταλαιπωρημένη Πατρίδα μου, από τους κάθε λογίς φωστήρες.

Τη δοσιλογία του σήμερα, που αφανίζει το χθές.

Τη δοσιλογία του σήμερα, που προετοιμάζει το αύριο για τα παιδιά μου.

Τα πληρωμένα καλαμάρια, που ξαναγράφουν τη ''νέα ιστορία''.

Τις κάθε λογίς προσπάθειες που λοιδορούν, κάθε τι που ''τολμά'' να μιλά για Πατρίδα, Έθνος, Εθνική Υπερηφάνια, Εθνικούς Αγώνες.

Γιατί αν ξεχάσω

Θα είμαι ''κάποιος'', χωρίς παρελθόν.

Θα αισθάνομαι κάποιος, χωρίς παρόν.

Θα γίνω ''κάποιος'', χωρίς μέλλον.

ΓΙ' ΑΥΤΟ

ΔΕ ΞΕΧΝΩ ΤΙΠΟΤΕ από όλα αυτά που έγιναν (τα καλά και τα κακά), 2500 χιλιάδες τόσα χρόνια, σε τούτο τον τόπο.

'Ο,τι κι΄αν γράψουν οι ξενοπληρωμένοι καθηγητάδες.

'Ο,τι κι' αν γράψουν οι ξενοπληρωμένοι κονδυλοφόροι.