Alors, c’est la guerre

1940-2007, εξήντα επτά χρόνια μετά……

Μέρες που έρχονται, δε μπορεί κανείς να μη σκεφτεί τούτη την ταλαίπωρη χώρα, που ταλανίζεται από τις παλινδρομήσεις – χρόνια τώρα - όλων όσων θέλουν και προσπαθούν ασταμάτητα, να αποδημήσουν, ότι έχει πετύχει αυτός ο τόπος …

Να ισοπεδώσουν ότι υψηλό και ότι μεγάλο έχει γίνει από τον κάματο της ελληνικής φυλής, να στρογγυλοποιήσουν συνειδήσεις, να παραχαράξουν ιστορία και γεγονότα, να χαλκεύσουν πρόσωπα και ιστορικές περιόδους, κατορθώματα και ηρωισμούς.

Γράφει ο Άγγελος Τερζάκης, στον πρόλογό του βιβλίου του ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΟΠΟΙΪΑ 1940-1941

« Δεν ξέρω αν μπόρεσα να το δώσω (ένα βιβλίο προσιτό στον μέσο αναγνώστη..). Πρέπει να πω ότι θέλησα να προλάβω προτού αποχωρήσει από τη ζωή η γενιά των μαχητών και χαθεί έτσι ανεπανόρθωτα η άχνα των ανθρώπων που έκαμαν την Ιστορία. Γιατί την Ιστορία τη συνθέτουν πάντοτε δύο στοιχεία, που ο χρόνος τα αποχωρίζει, μια σειρά γεγονότα κι’ ένα άρωμα εποχής. Το πρώτο, τα γεγονότα, μπορείς να τα αποκαταστήσεις ακόμα κι’ ύστερα από αιώνες. Το δεύτερο όχι, χάνεται πετάει μαζί με τη στιγμή….»
Εδώ που έχουμε φθάσει σήμερα όμως, ακόμα και τα γεγονότα, προσπαθούν ορισμένοι αργυρώνητοι παγκοσμιοποιημένοι πατερούληδες, βολεμένοι στα έδρανα των κοινοβουλίων, (εσωτερικού-εξωτερικού), ίσως οι πλουσιότεροι βουλευτές (ή μάλλον βολευτές;), να τα ξεθωριάσουν, να τα διαστρεβλώσουν, με εμπάθεια και ανιστόρητες κραυγές πληρωμένοι από ιδρύματα ‘’υπεράνω υποψίας’’…..

Alors, c’est la guerre. Ώστε λοιπόν, πόλεμος.
Απαντούσε ο Δικτάτορας Ι. Μεταξάς, στον Ιταλό πρεσβευτή Γκράτσι, στις τρεις, τρεις παρά κάτι, ξημερώνοντας 28 Οκτωβρίου 1940…..

Vous étes les plus forts. Έχετε τη δύναμη με το μέρος σας,

έλεγε ο Δικτάτορας στον Γκράτσι όταν ο τελευταίος έφευγε από τη διώροφη βίλα του Ι. Μεταξά, γωνία Κεφαλληνίας και Δαγκλή στην Κηφισιά.

Αργότερα, στα απομνημονεύματά του, ο Γκράτσι, ντροπιασμένος αλλά καθυστερημένα, θα γράψει για τη στιγμή αυτή:

« …ο ηλικιωμένος αυτός άνθρωπος που στεκόταν εκεί μπροστά και το Έθνος του, είχανε προτιμήσει στην υπέρτατη εκείνη στιγμή, την οδό της θυσίας παρά την ατίμωση…»
Alors, c’est la guerre. Ώστε λοιπόν, πόλεμος…..
Η ευθύνη και η μετέπειτα δόξα για το ΟΧΙ ανήκουν στον ίδιο τον Ι. Μεταξά, είτε μας αρέσει είτε όχι. Και το λέω γιατί ναι δέχομαι την απαρέσκεια πολλών (και εγώ μαζί) για την δικτατορία.

Ο ελληνικός λαός, αναμφισβήτητα ήταν έτοιμος να δεχθεί αυτή του την απόφαση και μπορώ να πω ότι η στιγμή του ΟΧΙ να ήταν από τις λίγες στιγμές που βρέθηκε Μεταξάς και Λαός σε σύμπνοια .

Η Ιστορία (ειρωνεία ή δικαίωση δεν ξέρω), έφερε έτσι τα πράγματα, ώστε να αποκτήσει ο Ι. Μεταξάς, στο τέλος της ζωής του την μεγαλύτερη και πιο αξιοζήλευτη υστεροφημία.

Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, στο βιβλίο του ‘’Τα χρόνια του μεγάλου πολέμου’’, ενώ είχε κάθε λόγο να μην είναι ευχαριστημένος από τον Ι. Μεταξά, γράφει γι’ αυτόν:

« Πρέπει να είμεθα χωρίς άλλο, ευγώνομες εις τον Ιωάννην Μεταξά, διότι είπε ολομόναχος στο σκοτάδι της νύκτας, το μέγα ΟΧΙ. Λέγουν όσοι αντικρίζουν με εμπάθειαν και αυτά τα ανάγλυφα γεγονότα της ιστορίας ότι το ΟΧΙ δεν το είπεν ο Μεταξάς, ότι το είπεν ο ελληνικός λαός. Ναι το είπεν ο ελληνικος λαός, αλλά αφού το είχε ειπεί ο Μεταξάς..»
Ο Σ. Μ. Γουντχάουζ, σχολιάζοντας την μεταθανάτια φήμη του Ι. Μεταξά, γράφει:

«Κανένας δικτάτορας δεν ήταν ποτέ τόσο τυχερός κατά την ώρα του θανάτου του, όσο αυτός».
Αλήθεια αν μετά το πόλεμο και την κατοχή δεν ακολουθούσε ο Εμφύλιος πόλεμος, αν όλα εξελισσόταν κάπως περισσότερο ομαλά από όπως εξελίχθησαν, σήμερα, το να μιλά κανείς για την ιστορία της Ελλάδος και τα πρόσωπα που διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στις διάφορες φάσεις της, θα ήταν ένα οφειλόμενο μνημόσυνο για αυτά και όχι αφορμή για αφορισμούς και ετικέτες…….

Αλλά δυστυχώς οι ετικέτες και οι μετριότητες είναι αυτά που κυβερνούν αυτόν τον τόπο….
Είναι η αγωνία του κομμουνιστή του Εμφυλίου που θέλει με κάθε θυσία να δικαιώσει το προδομένο από το ίδιο του το κόμμα, αντάρτικό του.....

Είναι η απορία της παρωχημένης αριστεράς, όπως αυτή εκφράζεται σήμερα από την Αλέκα - τι και πως να το πει - όταν ‘’αντιπροσωπεύει’’ στην Ελλάδα, ένα ‘’εργοστάσιο’’ που έχει κλείσει εδώ και χρόνια…..
Είναι η συνασπισμένη αριστερά του Αλέκου που δεν θα διστάσει να συμμαχήσει ακόμη και με το ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ, προκειμένου να αυξήσει τα μηδαμινά του ποσοστά…

Είναι ο άκρατος λαϊκισμός του Ανδρέα Παπανδρέου, να χωνεύσει, μέσα στα σαγόνια του ΠΑΣΟΚ, την ΟΛΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, αλλά και η αδυναμία των κλώνων του να βρουν κάποιον δρόμο να συνεχίσουν αυτόν τον λαϊκισμό…..

Είναι η ατολμία και η ραθυμία του Κώστα του ‘’μεσαίου χώρου’’ και των ‘’κεντρο-δεξιών’’ του παλινδρομήσεων, για να μη χάσει ούτε μισό σταυρουδάκι από τον άλλον, τον ‘’χέρι-χέρι με τον ….’’……

Είναι οι στρογγυλεμένοι και παγκοσμιοποιημένοι σημερινοί ''ταγοί'' μας που κρύβονται γιατί δεν έχουν το ανάστημα των προγόνων τους.....

Όλοι τους μαλώνουν για τον επιούσιο και για τη πάρτη τους, στο όνομα του ‘’λαού’’…

Όλοι τους φοβούνται μια δράκα προοδευτικάριων που έχουν βάλει ένα σκοπό, να ''απαλλοτριώσουν'' τις νέες γενιές από ''φασιστικά'' και ''μεταξικά'' κατάλοιπα, για να μπορούν μετά να πλασάρουν τις θεωρίες περί ανεξιθρησκειας, νέου-ουμανισμού, αντιρατσισμού και make love not war......

Δεν συζητά καμμία πουτάνα, με επίσημα χείλη και επίσημες θέσεις ότι ναι ρε μορμολύκια, οι παρελάσεις γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται, γιατί φοβούνται το σταυρουλάκι που θα χάσουν, και το κράξιμο της μειοψηφίας περί δήθεν ''νοσταλγών'' και ''εθνικιστών''.....

Όλοι τους περιμένουν πως και πώς να τελειώσουν βιολογικά, όσοι ακόμα θυμούνται και μπορούν να μιλούν……

Όλοι τους ΣΚΥΛΕΥΟΥΝ και ΠΡΟΣΒΑΛΛΟΥΝ τους ΝΕΚΡΟΥ ΜΑΣ…
Τους 7976 Έλληνες μαχητές που έπεσαν στα βουνά της Βορείου Ηπείρου και της νότιας Αλβανίας, και που για 57 από αυτούς μόνο, έχουμε επώνυμους τάφους στο χωριό Βουλιαράτες του Αργυροκάστρου.

Τους 2725 Έλληνες μαχητές (από τους 7976), των οποίων έχουν εντοπισθεί ομαδικοί τάφοι ή βρίσκονται σε οστεοφυλάκια.

Τους 5.725 Έλληνες μαχητές για τους οποίους, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο. Τα οστά τους είναι διασκορπισμένα στα πεδία των μαχών.

Στη Πρεμετή υπάρχουν ομαδικοί τάφοι 1.400 Ελλήνων.

Στην Κλεισούρα, μέσα στην εκκλησία φυλάσσονται 283 κιβώτια με οστά και άλλα προσωπικά αντικείμενα, παραμάνες, επωμίδες, κουμπιά από στολές.

Στον γυναικωνίτη της εκκλησίας στο Δέλβινο υπάρχουν 28 οστεοφυλάκια………

Άγνωστα και άκλαυτα παραμένουν όλα εκείνα τα, ανώνυμα παιδιά και νέοι που έτρεξαν από παντού, για μια ακόμη φορά, να υπερασπιστούν, το ΔΙΚΑΙΟ, ανεξαρτήτως φρονημάτων και πολιτικών πεποιθήσεων, προέλευσης και καταγωγής.
Ας βγάλουμε τα δικά μας, για σήμερα, συμπεράσματα, μέσα από την κατάσταση αυτή που επικρατεί, στον πολιτικό κόσμο, την κοινωνία, την νεολαία και ας τους θυμόμαστε, έστω, μια φορά τον χρόνο.

Δικαιώνεται (για μια ακόμη φορά), ο Ελύτης, όταν γράφει :

« Την οργή των νεκρών να φοβάστε
Και των βράχων τα αγάλματα »

ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ