16 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2005 (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ)

ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

ΤΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

1908 – 2005

ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ

Το τέλος των Βαλκανικών πολέμων (1912-1913), τερμάτισε προσωρινά τον ελληνοβουλγαρικό ανταγωνισμό για την Μακεδονία. Η συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913, όρισε ότι οι περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που κατέλαβαν οι στρατοί των εμπολέμων, Ελλάδος, Σερβίας, Βουλγαρίας, προσαρτώνται στα αντίστοιχα κράτη. Πρέπει να σημειωθεί έδώ ότι με βάση την συνθήκη αυτή, ΔΕΝ ΜΟΙΡΑΣΘΗΚΕ η Μακεδονία, Τουρκικά βιλαέτια μοιράσθηκαν, τότε.

Και αυτό μας αρκούσε και κάλυπτε ότι τελικά είχαμε κερδίσει με θυσίες και αίμα.

Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Το ξέσπασμα του Β΄ΠΠ, ενεργοποίησε όλα τα μειονοτικά προβλήματα, στην Ευρώπη, μεταξύ των οποίων και το Μακεδονικό για τα Βαλκάνια.
Οι Γερμανοί, ξέροντας τι ακριβώς επεδίωκαν η Σερβία και η Βουλγαρία, προσπάθησαν να τους προσεταιρισθούν.
Την στιγμή που ο ελληνικός στρατός, ανυποψίαστος, απέκρουε την εαρινή επίθεση των Ιταλών, στα αλβανικά βουνά, οι γερμανοβουλγαρικές συνενοήσεις, για την για την ‘’Μακεδονία του Αιγαίου’’ και την Θράκη, είχαν ολοκληρωθεί και στις 18 Απριλίου του 1941 ο βουλγαρικός στρατός περνά τα σύνορα και καταλαμβάνει την Μακεδονική περιοχή από ποτ. Στρυμώνα έως ποτ. Νέστο καθώς και όλη την Δυτική Θράκη, πλην του Νομού Έβρου, που την είχαν οι Γερμανοί.

Η Γιουγκοσλαβία, μπαίνει στο παιχνίδι των μακεδονικών διεκδικήσεων, στα τέλη του 1943 και να πως.

Τα βουλγαρικά στρατιωτικά τμήματα, στο πλαίσιο της υλοποίησης της Μεγάλης Βουλγαρίας της συνθήκης του Αγ. Σταεφάνου(που δεν υλοποιήθηκε ποτέ), μπαίνουν, στο κομμάτι της Μακεδονίας, που το 1913, δόθηκε στη Σερβία, όπως είπαμε πριν. Το προπολεμικό λοιπόν φιλοβουλγαρικό υπόστρωμα του πληθυσμού της περιοχής, εκδηλώθηκε ανοικτά υπέρ της Βουλγαρίας, μάλιστα, η τοπική κομματική οργάνωση του κουμουνιστικού κόμματος της Γιουγκοσλαβίας, αποσκίρτησε από το κεντρικό κόμμα και εντάχθηκε με απόφασή του στο ΚΚ Βουλγαρίας. Ήταν η σταγόνα στο ποτήρι του Τίτο, που ξεχείλησε.
Τον Αυγουστο του 1941, απαίτεισε από τον Στάλιν, και το πέτυχε, να δώσει την ευθύνη χειρισμού του ‘’Μακεδονικού’, από την Βουλγαρία που την είχε δώσει από την εποχή του Μεσοπολέμου, στην Γιουγκοσλαβία και να την βάλει σε νέα βάση που προέβλεπε ‘’μακεδονική’’ εθνική ταυτότητα για τους σλαβόφωνους πληθυσμούς και των τριών περιοχών (Ελλάδος, Βουλγαρίας και Γιουγκοσλαβίας) της Μακεδονίας και την ίδρυση μακεδονικού κράτους στα πλαίσια της μεταπολεμικής Γιουγκοσλαβίας (ας το προσέξουμε αυτό το σημείο, έχει τις ουρές του μέχρι σήμερα και όχι μόνο….).
Ο κύριος μοχλός υλοποίησης όλων αυτών, ήταν ο απεσταλμένος στην Ελλάδα, τον Ιούνιο-Ιούλιο 1943 και δεξί χέρι του Τίτο, Τέμπο, ο οποίος με επανειλλημένες συναντήσεις με την ηγεσία του ΚΚΕ και του ΕΛΑΣ, στο Τσοτύλι, ανέπτυξε τις θέσεις του σχεδίου για μια μεταπολεμική νέα κοινωνική και πολιτική κατάσταση στα πλαίσια μιας βαλκανικής ομοσπονδίας, με προϋπόθεση την ελευθερία μετακίνησης των Γιουγκοσλάβων καθοδηγητών, από την παραμεθόριο και την ελεύθερη διεξαγωγή προπαγάνδας περί ‘’μακεδονικού΄΄ έθνους και ‘’μακεδονικής’’ γλώσσας. Έκρυβε από τις συνομιλίες του,

Την μέγιστη επιδίωξη της Γιουγκοσλαβίας, για δημιουργία ενός μεγάλου μακεδονικού κράτους που ταυτιζόταν, περίπου με τα όρια της Βουλγαρίας του Αγ. Στεφάνου, με την μόνη διαφορά ότι τα όρια αυτά μεταβαπτιζόταν σε ΄΄ιστορικο-εθνολογικά σύνορα΄΄ του ΄΄μακεδονικού έθνους΄΄, αλλά και

Την ελάχιστη επιδίωξη, την προσάρτηση των γειτονικών, προς την Γιουγκοσλαβία, νομών της ελληνικής Μακεδονίας, μαζί όμως με το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, που ήταν αναγκαίο, για στρατηγικούς λόγους, στην Γιουγκοσλαβία.

Το ΚΚΕ κατά βάση απέρριψε τις προτάσεις του Τέμπο, δέχθηκε όμως την συνεργασία των αντίστοιχων ανταρτικών ομάδων στις περιοχές του ΕΛΑΣ και την σύσταση κοινών ελληνογιουγκοσλαβικών αποσπασμάτων που θα κινούνταν και από τις δύο πλευρές των συνόρων, στην περιοχή της Μακεδονίας, με σκοπό να προσεταιρισθούν τους Σλαβομακεδόνες της Ελλάδος και τους Έλληνες της Γιουγκοσλαβίας.

Τι έγινε από όλα αυτά;

Με απόφαση του Μακεδονικού γραφείου του ΚΚΕ, μεταξύ Οκτωβρίου και Νοεμβρίου 1943, ιδρύθηκε το Σλαβομακεδονικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΣΝΟΦ), στους νομούς Καστοριάς και Φλωρίνης, με κύρια επιδίωξη, των προσεταιρισμό των σλαβόφωνων και εξουδετέρωση των οργάνων της βουλγαρικής προπαγάνδας αλλά και όλων εκείνων (γραικομάνους τους αποκαλούσαν), που παρέμειναν πιστοί στην ελληνική ιδέα. Όσο περνούσε ο χρόνος, η ιδεολογική γραμμή που εφάρμοσε το ΣΝΟΦ, ήταν ότι αποτελούσε τον διάδοχο του ΕΜΕΟ και διατυμπάνιζε ότι το 1944 θα είναι το ΄΄δεύτερο Ίλιντεν΄΄, αλλάζοντας το σύνθημα για την συνένωση της διαιρεμένης μακεδονίας, σε σύνθημα για την ίδρυση Μακεδονικής Δημοκρατίας.

Τι είχες Γιάννη ; Τι είχα πάντα. Ξανά γυρνάμε στα 1893 και στα 1903!!

Στερνή μου γνώση να σ΄είχα πρώτη….. και ότι άλλο ο θυμόσοφος λαός έχει πει για την βλακεία και την αγαθοσύνη, όσων έχουν την ευθύνη εθνικών θεμάτων και δεν ξέρουν να τα εξασφαλίζουν.

ΣΒΑΡΝΟΥΤ
(ρωσσική λέξη, που σε ελεύθερη μετάφραση αποδίδεται, τραβήξτε το χαλί κάτω από τα πόδια κάποιου….).

Με σημειώσεις πάνω σε ένα πρόχειρο χαρτί στη ντάτσα του Στάλιν στην Μόσχα, κατά την συνάντησή του με τον Τσώρτσιλ, στις 9/10/1945, λύθηκαν τα προβλήματα της Βαλκανικής και μέσα σε αυτά και το Μακεδονικό.

Επιρροή στην Ελλάδα 90/10 υπέρ της Αγγλίας.

Επιρροή στη Βουλγαρία 75/25 υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης.

Επιρροή στη Γιουγκοσλαβία 50/50.

Έτσι εξηγείται γιατί τα σοβιετικά στρατεύματα του στρατηγού Τολπούχιν, δεν πέρασαν την ελληνοβουλγαρική μεθόριο, γιατί ο ΄΄συμμαχικός΄΄, κατά το ΚΚΕ, βουλγαρικός στρατός εγκατέλειπε τα παράλια του Αιγαίου, για Τρίτη φορά μέσα στα τελευταά 32 χρόνα και γιατί στη δυτική Μακεδονία, οι ΄΄μακεδονικές΄΄ ταξιαρχίες του Τίτο άλλαζαν κατεύθυνση κινήσεως και αντί να προελάσουν κατά της Θεσσαλονίκης, καταδίωξαν τον υποχωρούντα Γερμανικό στρατό, προς Βορρά. ΣΒΑΡΝΟΥΤ !!

ΣΗΜΕΡΑ

1990 - 2005

Διαλύεται η παλιά μας Ομόσπονδος Γιουγκοσλαβία, οι επιμέρους δημοκρατίες του Τίτο, διατυπώνουν το αίτημα για ανεξαρτητοποίση, μεταξύ αυτών και η ΄΄Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας΄΄, της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο.

Επίκαιρο και πάλι το Μακεδονικό ζήτημα. Αναβιώνει ο εθνικισμός.

Τον Νοέμβριο του 1990 γίνονται στα Σκόπια, οι πρώτες πολυκομματικές εκλογές και τον Σεπτέμβριο του 1991 γίνεται δημοψήφισμα.

Αποτελέσματα των δύο αυτών γεγονότων:

Πρώτο κόμμα (37 έδρες επί συνόλου 120), βγαίνει το ακραίο εθνικιστικό κόμμα VMRO (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση - ΕΜΕΟ )!

Αλλάζει η ονομασία από Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας, σε Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Τον Νοέμβριο του 1991, τίθεται σε ισχύ το νέο σύνταγμα του νεοσύστατου κράτους, στο προοίμιο του οποίου διαβάζουμε:

΄΄τον δίκαιο και σταθερό πόθο για τη ενοποίηση όλου του μακεδονικού λαού. Το αγωνιζόμενο Πεδεμόντιο της Μακεδονίας έχει με πάθος διακηρύξει ότι θα προσφέρει κάθε βοήθεια και δεν θα φησθεί θυσιών για την απελευθέρωση και των δύο άλλων τμημάτων του έθνους μας για την τελειωτική ένωση ολόκληρου του μακεδονικού λαού΄΄.

Ότι γράφει στο προοίμιο του συντάγματος, εμπεριέχει σαφείς αλυτρωτικούς και επεκτατικούς στόχους, περιλαμβάνεται στη Διακήρυξη της Δημοκρατίας του Κρουσόβου-Ίλιντεν (στα 1903) και στο Μανιφέστο της Αντιφασιστικής Εθνοσυνέλευσης για την απελευθέρωση του λαού της Μακεδονίας, το περιβόητο ASNOM, που έγινε στις 2/8/1944.

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1992

Ο τότε πρωθυπουργός Κ.Μητσοτάκης συγκαλεί το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, το οποίο αποφασίζει ότι το νέο κράτος, στα βόρεια σύνορα της χώρας, δεν μπορεί να ονομάζεται Μακεδονία, ή να περιλαμβάνεται στην ονομασία του παράγωγο του όρου Μακεδονία.

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1993

Οι διαμεσολαβητές του ΟΗΕ, Βανς και Όουεν καταθέτουν την πρότασή τους για υιοθέτηση του ονόματος NOVA MAKEDONIJA. Απορρίπτεται από την Αθήνα. Ο ΟΗΕ αποφασίζει την καθιέρωση του όρου Πρώην Γιουγκοσλαυική Δημοκρατία των Σκοπίων (ΠΓΔΣ, FYROM), για τις διεθνείς της σχέσεις και συναλαγές ενώ για το εσωτερικό μπορεί να χρησιμοποιεί το συνταγματικό της όνομα.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 1995

Υπογράφεται, στη Νέα Υόρκη, η ενδιάμεση Συμφωνία, με την οποία προβλέπεται η αλλαγή της σημαίας (αφαίρεση του ήλιου της Βεργίας από αυτήν) και από μέρους της Ελλάδος, η άρση του εμπάργκο.

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2003

Η ονομασία των Σκοπίων,επανέρχεται στο προσκήνιο. Η κυβέρνηση του Κ.Σημίτη καταθέτει πρόταση για το όνομα GORNA MAKEDONIJA. Τα Σκόπια απορρίπτουν την νέα πρόταση και επιμένουν στην διπλή ονομασία.

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2004

Στις 4 του μήνα, αμέσως μετά την νίκη του ο Πρόεδρος Μπους, αναγνωρίζει την ΠΓΔΣ, με το συνταγματικό της όνομα, ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ !!

Μέσα στο ίδιο μήνα η Πολωνία, κάνει το ίδιο !! Είναι η μόνη χώρα της ΕΕ που συντάσσεται ανοικτά τουλάχιστον με τις ΗΠΑ.

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2005

Ο διαμεσολαβητής του ΟΗΕ Μ.Νίμιτς, καταθέτει την ονομασία για την ΠΓΔΣ, REPUBLICA MAKEDONIJA – SKOPJIE. Η πρόταση απορρίπτεται [ (;) Το ερωτηματικό μπαίνει γιατί λέγεται ότι η Αθήνα το δέχθηκε μυστικά] από την Αθήνα ενώ γίνεται δεκτή από την ΠΓΔΣ.

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2005

Παρασκευη 07 0900 Οκτωβρίου 2005 ΕΜΤ ΗΠΑ.
Ο διαμεσολαβητής του ΟΗΕ Μ.Νίμιτς, καταθέτει, νέο πακέτο προτάσεων, στον μόνιμο αντιπρόσωπο της Ελλάδος στον ΟΗΕ, κ. Αδαμάντιο Βασιλάκη. Ο φάκελλος, επιστρέφεται ως ουδέποτε γινόμενος αποδεκτός από την ελληνική πλευρά, το απόγευμα της ίδιας ημέρας.

ΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΙΣ 16-10-2005 ΚΑΙ ΜΕΤΑ

> Το εάν η Ελλάδα θα εφαρμόση στη πράξη αυτά που πρόσφατα ο κ.Κ.Καραμανλής διακήρυξε ότι δηλαδή, η Ελλάδα θα εμποδίσει κράτος με το όνομα ΄΄Μακεδονία΄΄ να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, αλλά και να τεθεί σε τροχιά ένταξης στην Ε.Ε.

> Το τι θα πει ο κ Κ.Καραμανλής στις 28-10-2005, στον επίσημο εορτασμό της επετείου, στην Θεσσαλονίκη.

> Το τι θα πει ο κ Κ.Καραμανλής στις 31-10-2005, στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή, για την εξωτερική πολιτική (ας σημειωθεί ότι το ζήτησε ο ίδιος).

> Στο τι θα κάνει στις 9-11-2005, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σχετικά με το αν η ΠΓΔΣ πληροί τα κριτήρια για να λάβει το καθεστώς της ΄΄υπό ένταξη χώρας΄΄.

> Στο τι θα κάνει η Ελλάδα, για το παραπάνω θέμα (το και ουσιαστικότερο), μια που έχει την δυνατότητα – από την ενδιάμεση συμφωνία του 1995 – να αντιταχθεί στη συμμετοχή στην ένταξη της γειτονικής χώρας, σε οποιονδήποτε διεθνή οργανισμό, με οποιοδήποτε άλλο όνομα, εκτός από το όνομα ΠΓΔΣ. (Συμπληρώνω)… και μετά από την δημοσκόπηση της METRON ANALYSIS που δημοσιεύθηκε στον τύπο την 15/10/2005, ότι το 52% των ερωτηθέντων, αξιολογεί ως αρνητικούς τους χειρισμούς της κυβερνήσεως στο θέμα των Σκοπίων και το 49,3% θεωρεί ότι μπαίνουμε ξανά σε περιπέτειες σε ότι αφορά τα εθνικά θέματα,

> Στο τι θα κάνει η Ουάσιγκτον, για το Κοσσυφοπέδιον. Θα πάει στην ντε γιουρε ανεξαρτητοποίηση του;

> Τι θα γίνει τους πρώτους μήνες του 2006, όταν το Μαυροβούνιο θα αποσχισθεί από την Σερβία;

> Τι θα κάνουν οι πάνω από 2 εκατομμύρια Αλβανοί του Κοσσυφοπεδίου; Θα διεκδικήσουν ότι και οι 600.000 περίπου χιλιάδες Μαυροβούνιοι, την απόσχισή τους από τη Σερβία;

> Τι θα κάνουν οι Αλβανοί της δυτικής πλευράς της ΠΓΔΣ αλλά και οι εθνικιστές του VMRO των Σκοπίων, θα ξαναρχίσουν τα αιματηρά επεισόδια και οι σκοτωμοί;

> Στο αν θα αντέξουν οι νεοπαγείς των Σκοπίων την μετάλλαξη της ψεύτικης ΄΄μακεδονικότητάς΄΄ τους, σε δικοινοτική ομοσπονδία, στην οποία, αυτοί οι ΄΄Μακεδόνες΄΄ με το σύνθημα της ΄΄Μεγάλης Μακεδονίας΄΄, θα πρέπει να συμβιώσουν με τους Αλβανούς ισότιμους εταίρους, ή ακόμη χειρότερα, θα αντέξουν να δούν το ΒΔ κομμάτι της ΄΄Μακεδονίας τους΄΄, να ενώνεται με την Αλβανία ή με την Βουλγαρία;

> Στο αν υποχρεωθούν τα Σκόπια, να διαπραγματευθούν, σοβαρά ένα σύνθετο όνομα.
Πιστεύουμε ότι θα υποχρεωθούν να το κάνουν, μόνο εάν πεισθούν ότι ο δρόμος για το ΝΑΤΟ και την ΕΕ

ΘΑ ΔΟΥΜΕ …….

16 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2005

ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Οι μέρες είναι δύσκολες από πολλές πλευρές, ξεκινώντας από την καθημερινότητά μας, αγώνας για την επιβίωση, μέχρι τα εθνικά μας θέματα.

Είχα σκοπό έγκαιρα να κάνω edit στις παρακάτω σκέψεις, αλλά ήθελα να περάσει η επετειακή μνήμη για το Μακεδονικό Αγώνα για να δω και τι έκανε, για την μνήμη αυτή το συντεταγμένο ελληνικό κράτος και οι διάφοροι φορείς του.
Έψαξα στις εφημερίδες ευρείας κυκλοφορίας, σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια και δεν βρήκα τίποτε το αξιόλογο, παρεκτός μικρές αναφορές άνευ ουσίας και βάθους, πολλώ δε μάλλον και σοβαρών συμπερασμάτων.

Ο Μακεδονικός Αγώνας, αγωνία απλών κατοίκων και φωτισμένων, εκείνης της εποχής, ρομαντικών (για τα σημερινά δεδομένα) Αξιωματικών, Αγωνιστών της εξέγερσης του Κρητικού λαού, πλουσίων ατόμων και οικογενειών, έχει θαφτεί σε βιβλία και ιδρύματα, τα οποία καλά κάνουν την δουλειά τους αλλά, δεν είναι για τον πολύ κόσμο, δεν διατίθεται και δεν προβάλλεται από τα μέσα που κακώς μεν αλλά έχουν ευρεία απήχηση, την τηλεόραση και τις εφημερίδες.

Στις 29 Ιουνίου 1995, ο κ. Ευάγγελος Κωφός, αποχωρώντας από την θέση του στο Υπουργείο των Εξωτερικών, θέση από την οποία επί 33 χρόνια χειριζόταν το Μακεδονικό, έλεγε στην αποχαιρετηστήρια ομιλία του:

΄΄Η εφευρετικότητά μας για να αποφύγουμε να ατενίσουμε με ειλικρίνεια τις πραγματικές διαστάσεις του θέματος, υπήρξε όντως εντυπωσιακή. Έτσι βαφτίσαμε ΄΄Σκοπιανό΄΄ το παραδοσιακό Μακεδονικό ζήτημα, προφανώς για να εξορκίσουμε τους δαίμονες και να προφυλάξουμε την ελληνική ιδιότητα του όρου! Καθιερώσαμε το ΄΄άβατο΄΄ του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, για να καλύψουμε την πολιτική και πνευματική δυσκαμψία μας. Περιχαρακωθήκαμε σε τείχη για να διασώσουμε ΄΄παράγωγα΄΄. Επιβάλαμε ΄΄αντίμετρα΄΄ που δεν μπορούσαμε να εφαρμόσουμε και εντρυφούμε σε ατέρμονες συζητήσεις για τις διαστάσεις των ΄΄πακέτων΄΄. Δειλιάσαμε λοιπόν σε κρίσιμες στιγμές να πάρουμε τις τολμηρές αποφάσεις γιατί δεν πιστέψαμε ότι υπάρχουν εθνικά αποδεκτές και επιστημονικά δόκιμες λύσεις, πέρα από τα σαθρά στερεότυπα που επιβλήθηκαν στην ανυποψίαστη κοινή γνώμη, αλλά που δεν οδηγούν πουθενά. Ο καιροσκοπισμός υποκατέστησε τον μακρόπνοο προγραμματισμό, ενώ ο φανατισμός τον εποικοδομητικό διάλογο. Οι μαξιμαλιστικές απαιτήσεις, που δεν προδιέγραφαν παρά τον σίγουρο ενταφιασμό των νομίμων προσδοκιών μας, απέτρεψαν την οροθέτηση εφικτών αλλά και εθνικά αποδεκτών προσεγγίσεων΄΄.
(εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 28/4/1996).

Όλα αυτά οριοθετούν, την πραγματικότητα των χειρισμών, από την επίσημη έκφραση του κράτους, για το Μακεδονικό Ζήτημα.

Ίσως μας κατατρέχει, από πολύ παλιά, το σύνδρομο του, ΄΄μη γεννάτε προβλήματα’’, κατά τα γραφόμενα του Ίωνος Δραγούμη, ίσως πάλι μας πέφτει πολύ βαρύ και δύσπεπτο,το θέμα, μέσα στην καθημερινότητά μας (πόσο θα πάει το πετρέλαιο, αν τα μαλιά της Έλλης Κοκκίνου είναι φέτος ξανθιά ή καστανά κ.λ.π).

Έχω όμως – χάρις αυτής της παγκοσμιοποιημένης ευχής-κατάρας, το διαδίκτυο – να γράφω, όπως όλοι μας, τις σκέψεις μου και…. ΄΄σ΄όποιον αρέσουν΄΄, κατά παράφραση του πασίγνωστου μελοποιήματος.

Η ιστορία λοιπόν του Μακεδονικού αγώνα, αλλά και του Μακεδονικού ζητήματος, μέρος του οποίου ήταν αυτός, χωρίς να είμαι ούτε κατά διάνοια ιστορικός, από την γέννεσή του και μέχρι σήμερα, έχει κάπως έτσι……..

ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ I.M.R.O. ΚΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΙΛΙΝΤΕΝ

1893 -1903

Η δημιουργία της Εσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης (ΕΜΕΟ ή IMRO Internal Macedonian Revolutionary Organization ), στα 1893 με βουλγαρική πρωτοβουλία, υπήρξε η ουσιαστική αιτία της αλλαγής της Βουλγαρικής εξωτερικής πολιτικής πάνω στο Μακεδονικό ζήτημα. Το σκεπτικό της οργάνωσης ήταν η προετοιμασία ενός μακροπρόθεσμού αλλά μαζικού χριστιανικού επαναστατικού κινήματος, στη Μακεδονία, για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού και την απελευθέρωσή της. Το κεντρικό τους σύνθημα και επιδίωξη ήταν ‘’ Η Μακεδονία στους Μακεδόνες’’.

Η αυτονομία αυτή υπήρξε και ο μόνιμος και βασικός στόχος της Βουλγαρίας.

Στα 1895, εκδηλώνεται στην Βορειοανατολική Μακεδονία, κίνημα παροτρυνόμενο από την Βουλγαρία και αποτυχαίνει, γιατί δε διέθετε τα απαραίτητα λαϊκά ερείσματα.

Στα 1896, εκδηλώνεται στη Μακεδονία, άλλο κίνημα, αυτή τη φορά, υποκεινούμενο όχι από την επίσημη ελληνική κυβέρνηση, αλλά από την Εθνική Εταιρεία, που απέβλεπε στην αναζωογόνηση και εμψύχωση του εθνικού φρονήματος του ελληνικού στοιχείου. Η παράτολμη πορεία που διέγραψαν τα ελληνικά σώματα, μέσα στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία, μέχρι του οροπεδίου του Μοριχόβου (περιφέρεια Μοναστηρίου) και τις Σιδηρές Πύλες, αντικατόπτριζαν την εποχή εκείνη το μέγιστο των εδαφικών ελληνικών αξιώσεων στη Μακεδονία.

Μετά τον ατυχή Ελληνοτουρκικό πόλεμο στα 1897, η στάση των τουρκικών αρχών της Μακεδονίας, απένατι στο ελληνικό στοιχείο, έγινε πολύ εχθρική. Το γεγονός αυτό συσπείρωσε το μεγαλύτερο ποσοστό του σλαβόφωνου χριστιανικού πληθυσμού της Μακεδονίας και φυσικά το ελληνοβλαχικό στοιχείο, γύρω από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Πόλης, έχοντας πλήρη και γνήσια ελληνική συνείδηση.

Την συσπείρωση αυτή γύρω από το ελληνο – ορθόδοξο πατριαρχείο - που την εποχή εκείνη, όπως με μειωμένες δυνατότητες και σήμερα, εξέφραζε την γνήσια ελληνική συνείδηση του Γένους των Ελλήνων – δεν είδε με καλό μάτι η ΕΜΕΟ, που άρχισε να χρησιμοποιεί βασανιστικές απάνθρωπες μεθόδους για την προσέλκυση του μακεδονικού ελληνισμού στην Εξαρχία ( το βουλγαρικό πατριαρχείο ). Κατά την περίοδο λοιπόν 1900-1903, μεγάλο ποσοστό των σλαβόφωνων ελληνικών και ελληνοβλαχικών πληθυσμών της Μέσης Μακεδονίας, σύρθηκε, από τους κομιτατζήδες της ΕΜΕΟ, στα βουνά βίαια και συμμετείχε ακούσια στην εξέγερση του Ίλιντεν, στις 20 Ιουλίου 1903, όπου έγινε προσωρινή κατάληψη του Κρουσόβου και άλλων κωμοπόλεων.

Το κίνημα του Ίλιντεν, είχε πλατιά λαϊκά ερείσματα, τουλάχιστον στο ΒΔ και Δυτικό Μακεδονικό χώρο, αλλά σίγουρα δεν ήταν μια μαζική και εκούσια επαναστατική κινητοποίηση. Υπήρξε μια προσπάθεια του ΕΜΕΟ, με καταναγκασμό, τουλάχιστον των σλαβόφωνων ελληνικών και ελληνοβλαχικών πληθυσμών, να συμμετάσχουν σε αυτό, λέγοντάς τους ότι θα αποτίναζαν τον τούρκικο ζυγό, αλλά στην πραγματικότητα, για να αυτονομηθεί η Μακεδονία (σε πρώτη φάση γιατί σε δεύτερη προέβλεπαν την ενσωμάτωσή της στην Βουλγαρία, Συνθήκη Αγ. Στεφάνου κ.λ.π).

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

1904-1908

Ο Μακεδονικός Αγώνας, υπήρξε η ελληνική απάντηση στο Ίλιντεν, με την εναγώνια προσπάθεια του μακεδονικού ελληνισμού, αλλά και ολόκληρου του ελληνισμού, να διασώσει την ελληνική Μακεδονία.

Προσοχή, όχι προσπάθεια του επίσημου ελληνικού κράτους, αλλά ιδιωτικών πρωτοβουλιών.

‘’Τι χησιμεύει ένα κράτος Ελληνικό, που αντί για κάθε άλλη εξωτερική πολιτική, διορίζει προξένους στην Ανατολή και Πρέσβεις στην Δύση και τους ξεπροβοδίζει με τη μονάκριβη ευχή και οδηγία : Προσέχετε να μη γεννάτε ζητήματα’’.
‘’Μαρτύρων και Ηρώων αίμα’’ Ίωνος Δραγούμη.

‘’ Πέρα από την παρουσία ορισμένων ικανών Ελλήνων εκκλησιαστικών και διπλωματικών εκπροσώπων, στην Μακεδονία στο μεταίχμιο των δύο αιώνων, η επίσημη ελληνική πολιτική συνέχιζε να τηρεί στρουθοκαμήλου απέναντι στο μακεδονικό ζήτημα, αφού οι εκπρόσωποί της ελάχιστα νοιαζόταν για τα εθνικά συμφέροντα. Η διαιώνιση του δόγματος της ελληνοτουρκικής σ΄ύμπραξης, βασισμένου στην ‘’άψογη’’ στάση των ελληνικών κυβερνήσεων, όχι μόνο δεν είχε οφελήσει τον Μακεδιονικό Ελληνισμό, αλλά τον είχε αποδυναμώσει και σε αρκετές περιπτώσεις τον είχε στρέψει κατά των ιθυνόντων της επίσημης ελληνικής πολιτικής.’’ ( Από το βιβλίο του Κ. Βακαλόπουλου ‘’Το Μακεδονικό Ζήτημα’’ εκδόσεις ‘’παρατηρητής’’).

Μόλις έγινε γνωστή στην Αθήνα, η καταστροφή του Κρουσόβου, από τις τουρκικές δυνάμεις σε αντίποινα της εξέγερσης του Ίλιντεν, συγκροτήθηκε, στις 15 Αυγούστου 1903, μεγάλο συλλαλητήριο στις στήλες του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα, που οργανώθηκε με μέριμνα των μακεδονικών συλλόγων Αθηνών και Πειραιά, στο οποίο υπογράφηκε ψήφισμα διαμαρτυρίας και δώθηκε στις πρεσβείες των μεγάλων δυνάμεων. Επίσης συγκροτήθηκε η ‘’Επίκουρος Επιτροπή των Μακεδόνων’’ η οποία αποτάνθηκε στους απανταχού ευρισκομένους έλληνες στο εξωτερικό και στο εσωτερικό, για υποβοήθηση του έργου της. Η ανταπόκριση ήταν τεράστια και συγκεντρώθηκε ένα ιδιαίτερα σημαντικό ποσό, με το οποίο αγοράσθηκαν τρόφιμα και ρούχα, τα οποία τον χειμώνα, μοιράσθηκαν στους άστεγους της υποδουλομένης ακόμη, Δυτικής Μακεδονίας.

Υπήρχαν όμως και Έλληνες που πίστευαν ότι το καθήκον τους υποχρεώνει να αγωνιστούν για τον μακεδονικό ελληνισμό και την επικράτησή του στη Μακεδονία. Μεταξύ αυτών και οι νεαροί αξιωματικοί, μέλη της Εθνικής Εταιρείας πριν την διάλυσή της, Παύλος Μελάς, Κ. Μαζαράκης, Αθ. Εξαδάκτυλος, Γεωρ. Κατεχάκης κ.α.

Το ‘’Μακεδονικό Κομιτάτο’’ που ιδρύθηκε στην Αθήνα το 1903 από τον εκδότη Δημ. Καλαποθάκη, ανέλαβε τον συντονισμό της δράσης καθώς και την υλική και στρατιωτική βοήθεια των Ελλήνων στην Μακεδονία. Σοβαρό ρόλο και καθοριστικό έπαιξε και ο Μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης.

Οι πρώτοι Έλληνες που ‘’μπήκαν’’ στην τουρκοκρατούμενη και βουλγροβασανισμένη Μακεδονία, ήταν τέσσερεις εμπειροπόλεμοι και ριψοκίνδυνοι Κρητικοί. Ο Ευθύμιος Καούδης, ο Λαμπρινός Βρανάς, ο Γεωρ. Πέρος, και ο Γεώρ. Δικώνυμος, την άνοιξη του 1903, ως έμποροι ζώων, αποβιβάσθηκαν στο λιμάνι της Θεσς/νίκης, με σκοπό να προχωρήσουν στη ενδοχώρα της δυτικής Μακεδονίας, μέχρις Μοριχόβου, για να εξετάσουν επί τόπου τις δυνατότητες ανάπτυξης μιας ελληνικής οργανωμένης αντίστασης.
Μόνο ο Πέρος έπεισε τους Τουρκους ότι ήταν ζωέμπορος και τον άφησαν να προχωρήσει. Οι άλλοι γύρισαν στην Αθήνα, αλλά η αναφορά του Πέρου ήταν ενθαρυντική.
Έτσι με Αρχηγό τον Ανθυπολοχαγό Μαζαράκη και άλλους 6 κρητικούς, (σύνολο 10), μπήκαν στις 21 Ιουνίου 1903, στη περιοχή Φλώρινας- Καστοριάς, συνεργαζόμενοι με τον Μητροπολίτη Γερμανό Καραβαγγέλη.
Δεν έμειναν πολύ, γιατι, μετα την εξέγερση του Ίλιντεν, οι Τούρκοι προσπάθησαν να τους συλλάβουν και έτσι στις 25 Αυγούστου 1903 γύρισαν στον Βόλο.

Ο Αγώνας (η ένοπλη φάση του) πήγε καλά και οφείλεται στην ανδρεία των Ελλήνων Αξιωματικών που έφυγαν κρυφά από τις τάξεις του Ελληνικού Στρατού (μόνο εδώ το επίσημο ελληνικό κράτος φαίνεται να βοήθησε τον Μακεδονικό Αγώνα, διότι δεν τους κύρηξε λιποτάκτες), και πέρασαν ‘’μέσα’’ και στην ομόθυμη συμπαράσταση των ελληνοφώνων και ξενόφωνων πληθυσμών της νότιας και μεσαίας γεωγραφικής ζώνης του μακεδονικού χώρου.
Μέσα από τα σχολεία, τους πολιτικούς συλλόγους και τις πατριωτικές εταιρείες, στην μακεδονική χώρα, επιτεύθχηκε η διείσδυση της ωεοελληνικής εθνικής ιδεολογίας, με αποτέλεσμα, την προοδευτική ενσωμάτωση όλο και ευρύτερων ομάδων, στο σύστημα των εθνικών ελληνικών θέσεων και επιδιώξεων. Ελληνόφωνοι, σλαβόφωνοι, βλαχόφωνοι και αλβανόφωνοι χρισταινοί, γλωσσικές ομάδες της ίδιας πολιτιστικής κοινότητας, της Ελληνορθοδόξου Οικουμενικής, δέχτηκαν τις ιδεολογικές επιδράσεις του ελληνικού εθνικού κέντρου από τον νότο και δέθηκαν άρρικτα με την τύχη του.

Χωρίς την ηθική και υλική υποστήριξη των πληθυσμών αυτών, θα ήταν αδύνατον στα ελληνικά αντάρτικα τμήματα να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα, τους δύο έχθρούς, τους Βούλγαρους κομιτατζήδες και τον τούρκικο στρατό και χωροφυλακή.

‘’Η Μακεδονία θα παρέμεινε άγνωστη, αν η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν αντικαθιστούσε στην κρατική πρόνοια’’ Ν. Βλάχος.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....)